Po kilku początkowych etapach obejmujemy kontrolę nad, towarzyszącą protagoniście, Laurą. To zupełne przeciwieństwo skrytego w swoich uczuciach i powściągliwego w rozmowach Roberta. Laura została okrzyknięta przez opata Conroya wrogiem publicznym numer jeden, przez co w Asposii na każdej uliczce wiszą listy gończe z jej podobizną. Meandry fabularne jednak zdradzają, że wina nie do końca leży po jej stronie, a tak naprawdę niektóre postacie skrywają więcej sekretów, niż moglibyśmy się spodziewać.



I choć bohaterka jest świetnie nakreślona, z własnym systemem wartości oraz niepowtarzalną osobowością, to mimo wszystko ubolewam nad nieco zbyt małym czasem przeznaczonym do jej kierowania. W grze mamy wyłącznie jedną, około półgodzinną sekwencję, w której Robert wpada w pułapkę i fizycznie nie ma możliwości ruchu. Wtedy program przerzuca nas w buty pięknej famme fatale i nakazuje uwolnienie kompana.

Oprawa audiowizualna spisuje się w tej produkcji dwojako. Grafika, czyli pięknie animowane ruchy postaci oraz cudowne, ręcznie rysowane, dwuwymiarowe tła to perła w koronie The Inner World. Lokacje może niezbyt zróżnicowane kolorystycznie, wszak dominuje szarość i ciemniejsze odcienie zimnych barw, jednak spokojnie nadrabiają kunsztem projektantów. Chłopaki się postarały i stworzyły iście baśniowy świat, wprost z kart książek braci Grimm.

Dużo uwagi poświęcam muzyce w grach przygodowych. To bardzo istotny i nieodłączny element tego rodzaju wirtualnej rozrywki – jeśli nie jest najlepiej wykonany, wtedy ciężko o aklimatyzację w wykreowanym przez deweloperów uniwersum. Niestety audio spisuje się nieco gorzej od strony wizualnej projektu. I nie chodzi mi tutaj o słabsze wykonanie tego elementu, tylko o jego stłamszenie przez wiele innych aspektów. Ścieżkę dźwiękową tak naprawdę mało tu słychać, a jeśli już coś charakterystycznego wpadnie nam do ucha, to zdaje się, że do dociera do nas właśnie powtórzony motyw z np. menu głównego. Wszystkie kawałki zlewają się w jedną, mało wyrazistą, masę, nad czym ubolewam.



Zestawiając w pewnym momencie tytuł studia Fizbin z dziełami braci Grimm nie pomyliłem się – pod wieloma względami The Inner World nie ustępuje twórczości tej kultowej dwójki. Przygodówka jest o tyle specyficznym gatunkiem, że jeśli nie działa sprawnie jeden z elementów wielkiej machiny, to ma się wrażenie słabszej całości. Dźwięk z kolei ma tu bardzo wyraźne odzwierciedlenie. Przez fakt, iż nie wyeksponowano go na tyle dobrze, by z rozrzewnieniem wspominać go przy każdej wolnej okazji, automatycznie staje się mało wpływającym „ficzerem” gry. Wielka szkoda, albowiem aspiracje deweloperów były spore.

Na szczęście z resztą tak źle nie było. Ba, wręcz doskonale. Oko przykuwają kapitalne tła i animacje bohaterów, umysł cieszy się – nieco sztampową co prawda – historią o walce dobra ze złem (mimo iż sprytnie ukrytej pod płaszczykiem niewinnych poszukiwań ojca jednego z protagonistów) – tylko uszy nie zostały dziś nakarmione na tyle, by mogły się pochwalić. Jednak The Inner World to tak, czy tak, fantastyczna rozgrzewka przed debiutującym niedługo Goodbye Deponia. A to już wystarczająca rekomendacja!