Jak się na końcu dowiemy, lepiej byłoby, gdyby w ogóle tam nie zawitała. Tak, czy siak: podczas zabawy w domorosłego detektywa nie opuszczamy obszaru budynku. Tutaj znów odniosę się do Waszej niezawodnej pamięci, o ile oczywiście pykaliście w The Hangman oraz The Wise Monkey (nawiasem mówiąc, oba tytuły to nazwy spraw, które rozwiązujemy – nie inaczej jest w tym przypadku). Podczas wielokrotnego przemierzania różnorodnych lokacji autem głównej bohaterki niekiedy trafialiśmy do Terrenca, niezwykle uzdolnionego mechanika-informatyka, który z chęcią pomagał nam w kilku technicznych zagwozdkach. A jak powiedziałem, nie ruszamy krągłości agentki poza teren luksusowego miejsca zamieszkania… dobra, dobra, już nic nie mówię.



Deweloperzy w sprawny sposób rozwiązali tę – jak i podobne np. odwiedziny Rose w jej sklepie z antykami – kwestię. Okazuje się, iż Terrence może nam teraz pomagać zdalnie, a więc z poziomu telefonu komórkowego noszonego przez Erikę. Wysyłając dany dowód, zapytanie lub cokolwiek innego, on potrafi to przeanalizować i odesłać nam odpowiedź w kilka sekund. Podobnie jest z Rose, naszą mentorką i przewodniczką duchową, jeśli mogę to tak nazwać. Pan Sullivan, czyli inny federalny, miał nieszczęśliwy wypadek. Do tej pory my oczekiwaliśmy na wyzdrowienie waszmościa przy jego łóżku – nieoczekiwane, świeże fakty zmusiły protagonistkę do opuszczenia szpitalnej sali. Miejsce to zajął ojciec bohaterki, który stanowił dla strapionych poziomem trudności zagadek logicznych graczy, pewnego rodzaju doradcę. Kiedy nie mogliśmy sobie poradzić z jakimś problemem, odpowiednia opcja w komórce pozwalała wysłać gotowe pytanie do seniora Reed, a on udzielał wskazówki. Tę funkcję przejęła wspomniana starsza pani, handlująca antykami. Nie wiem, czy właśnie to wpłynęło na jakość tychże podpowiedzi, ale w tej odsłonie cyklu kompletnie się one nie przydają. Zazwyczaj otrzymujemy coś w rodzaju „pomyśl, Erika, dokładnie pomyśl”, zamiast jakiejkolwiek rady dotyczącej wybranej kwestii.



W tym odcinku scenariusz otwiera drogę do naprawdę zacnego zakończenia czteroczęściowej serii. To, co widzimy na ekranie przez całą rozgrywkę niejednokrotnie wprowadzi w konsternację i spowoduje, że jeszcze intensywniej zechcemy poznać prawdziwe zamiary Cain Killera. Jeśli mieliście swoje typy, kim mógłby być enigmatyczny zabójca, to możecie wyrzucić je do kosza – to nie to (a ja doskonale wiem, o kimś myśleliście). Pod tym względem The Oracle dosyć konkretnie serwuje całą plejadę twistów i zawirowań, przez co kompletnie tracimy orientacją w tym, kto w końcu stoi po naszej stronie, a któż jest przeciwko nam. Co jest jak najbardziej na plus, bo dzięki takim zabiegom jeszcze silniej wsiąkamy w przedstawioną historię, która powoduje, iż pytania całkowicie przysłaniają odpowiedzi, tak niewielkie i w sumie szczątkowe, poznane do tej pory.

Twórcy wiele uwagi poświęcili dopracowaniu mechanizmów gameplayu. Tym razem do własnego użytku mamy nie tylko 3 klasyczne rodzaje wizji Eriki, o których pisałem we wcześniejszych tekstach, ale także retrospekcje. Retrospekcje pewnej osoby – nie chcę zdradzać za wiele, albowiem ten „ficzer” został bardzo mocno powiązany fabułą i choćby jedno nieodpowiednie słowo spowodowałoby, że ten cały misterny plan deweloperów w… no, sami wiecie gdzie. Ważne jest, że sprawdza się on fantastycznie, dodając całkiem interesującego powiewu świeżości i powodując, że monotonia – o którą podejrzewałem na samym początku The Oracle – tutaj nie istnieje. Studio Phoenix Online zachowało się bardzo w porządku wobec graczy kupujących przepustkę na wszystkie cztery epizody, ponieważ biorąc kota w worku nie odsłonili wszystkich kart podczas pierwszej wizyty w Bostonie, jak to miało w zwyczaju wielu producentów.