Gameplay w założeniach jest prosty, bo chodzimy tylko naszą kurą, która nie umie nawet skakać i omijamy przeszkody. Problem polega na tym, że w wielu przypadkach po planszach pałętają się przeciwnicy, dotknięcie których kończy się natychmiastowym zgonem. Ale to nic. Prawdziwym wyzwaniem jest umiejętne korzystanie z wszystkich naszych mocy, a te mamy ograniczone do zaledwie kilku użyć na danym układzie. Chyba nie sposób przejść z marszu późniejszych leveli. Należy pierwsze zerknąć na niewielki poziom, pomyśleć, zastanowić się, zobaczyć z czego można skorzystać i ruszyć do boju. Zaraz okazuje się, że jednak pomysł był zły i trzeba przewinąć czas, zrobić to inaczej, w tym miejscu zamiast kładki położyć blok, zamiast zbierać to jajko, pierwsze wziąć inne, bo z tego miejsca się już nie wydostanę, itd.. Wszystkie układy można zaliczyć w dosłownie chwilę. Kilka minut i po sprawie. 2, 3 godziny i pękła cała gra. Jednak bez oglądania filmów na YouTube i korzystania z innych pomocy, czas gry spokojnie wydłuża się do 8, a nawet więcej godzin. Może być i tak, że duma nie pozwoli Wam skorzystać z pomocy (albo dzikiej karty, których i tak brakuje) i po wielu próbach, i bólu głowy, dacie sobie siana. Najlepiej więc łupać w Toki Tori tygodniami. Jeden, dwa poziomy raz na 7 dni, a w międzyczasie tona innych produkcji.



Sterowanie jest na tyle proste, że pozwala na taką formę zabawy. Nie trzeba pamiętać o 30 klawiszach i ich kombinacjach. Bumperami przeskakujemy po dostępnych gadżetach, gałką się poruszamy, a przyciskiem A wykonujemy akcję (klawiszologia pada od X360). Można śmiało zapomnieć nawet i o tym, bo wystarczą dwie minuty po półrocznej przerwie, by na powrót wiedzieć co i jak.

Oprawa wideo jest, z racji swojej formuły i daty premiery, prosta i mocno stonowana. O wiele ładniejsze produkcje, tyle że bez wysokiej rozdzielczości, dostępne są na pierwszym PlayStation. Nie sposób jednak przyczepić się w niej do czegokolwiek. Raz, że jest przejrzyście i czytelnie, a dwa, że zróżnicowanie, kolorowo i, pomimo swojej prostoty, bardzo przyjemnie. Z tego co widziałem, to „dwójka” za wiele różnić się w tym względzie nie będzie, no i dobrze, bo dwuwymiarowe plansze, umieszczone w strasznym zamku, lesie, kanałach i innych dziwnych miejscówkach, sprawdzają się idealnie w tego typu produkcji. Takie Limbo czy Braid pokazały, że w temacie 2D da się zrobić o wiele, wiele więcej, ale formuła Toki Tori i tak się nie starzeje. Nawet za 10 lat będzie można ją śmiało odpalić i bawić się bez grymasu na twarzy, pomimo tego że nie jest to prześliczna szpila.



Lata mijają, rządy się zmieniają, drogi mają coraz mniej dziur, a jaja i drób w dalszym ciągu smakują tak samo. Kto jeszcze nie grał w Toki Tori powinien czym prędzej nadrobić zaległości. Nie jest to mistrzostwo świata w żadnej dziedzinie, ale jest to na tyle przyjemna i uniwersalna produkcja, że powinna spodobać się każdemu. Zresztą na Steamie można ją wyrwać za niecałe 5 euro, na promocjach jeszcze taniej (ja kupiłem za około 3 zł), dostępne jest też demo, więc nie widzę problemu w ściągnięciu i spróbowaniu samemu.