W tym tygodniu, do „Indyka na niedzielę” miało zawitać Zen Bound 2. A to głównie z racji, iż w styczniu panuje posucha w temacie niezależnych dzieł. Padło na coś starszego. Streszczając wypowiedź zvarownika co do wyboru gry-bohaterki: nuda. Zen Bound 2 i tak pobrałem, lecz na tą niedzielę wybraliśmy Splice – niby odmienny tematycznie produkt, acz bardzo do wyżej wymienionej produkcji podobny. Na dłuższą metę – nuda.
Łączenie, przemieszczanie, rozdzielanie komórek – idealny motyw na indie game. Nie uświadczysz wybuchów, pościgów, gorących wymian ognia. Jest za to relaksująca muzyka, nieskomplikowany pomysł na gameplay i urzekająca oprawa graficzna. I w sumie nie ma tutaj nic nadzwyczajnego, a mimo to przy Splice bawi się cholernie dobrze. Pierwsze etapy stawiają na wprowadzenie gracza w niuanse rozgrywki, tworząc nieskomplikowane układy. Dopiero po ukończeniu 2-3 sekwencji (z siedmiu) zaczyna się zabawa, główkowanie i siarczyste przeklinanie. Nie wystarczy posiadanie wszystkich klepek w makówce, by ukończyć najnowsze dziecko Cipher Prime.
W pewnym momencie zostajemy ograniczeni ruchami, które możemy wykonać, by ukończyć level. Nadaje to zupełnie nowego charakteru zabawie i powoduje zwiększone wykorzystanie wolnej pamięci mózgowej. Co więcej – jeśli skończą nam się „punkty ruchu” za pomocą scrolla możemy cofnąć się do poprzednich poczynań, naprawiając wcześniej popełnione błędy (genialnie wygląda filtr nałożony na moment przewijania!). Jednak moim zdaniem łatwiej i lepiej zacząć kombinować od nowa, bo ile razy cofałem się 2-3 oczka, to gubiłem się w tym, co faktycznie zrobiłem. Powodowało to efekt kompletnej dezorientacji. Ponadto co sekwencję dorzucany jest do puli nowy rodzaj komórki jak np. powodująca podwojenie znajdujących się poniżej części (wybaczcie brak fachowej terminologii) lub ich dezintegrację. W połączeniu z naprawdę rozległymi poziomami daje to niezwykłą mieszankę.
No i kurczę, przy trzeźwym umyśle i wprawnych dłoniach, gierka wystarcza na naprawdę niewiele. Naturalnie mieści się w kryterium typu: „indie, więc nie oczekują 242353543 godzin”, jednak marzy mi się coś, co nie będzie tylko i wyłącznie odskocznią od monotonii życia i ogrywania kolejnych blockbusterów. 10 minut było absolutnym maksimum moich możliwości wysiedzenia ze Splice, chociaż prezentuje się zaiste przepięknie. Z miejsca pochłonęła mnie grafika, artystyczny minimalizm, a także muzyka. Na swój sposób uspokajająca po wyczerpującym dniu, dodająca wigoru do rozwiązywania kolejnych zagadek. Dochodzi również kwestia ceny tego cuda – 10 euro. O ile gracze mieszkający na zachodzie z pewnością skuszą się na taką ofertę, o tyle w nadwiślańskim kraju jest to trochę za duża kwota. Co jak co, ale za kilka wieczorów (i to niepełnych) zabawy komórkami 40 parę złociszy wydaje mi się lekko przesadne.
Generalnie do tytułu Cipher Prime nie mam zastrzeżeń – to przyjemna, przemyślana gra, gdzie można bez skrępowania oddać się radosnemu główkowaniu. Pozytywnie nastraja oprawa graficzna, nieszablonowa i ciekawie wyglądająca. W pełni interaktywne z gameplay’em menu również dodaje fajnego charakteru. Do tego stylowa i charakterystyczna czcionka potrafi zbudować intrygujący klimacik. Ale cóż z tego, skoro przy Splice bawić się można 10-15 minut jednorazowo. Jednak jakby nie patrzeć na długość sesyjki, tytuł to nowy pomysł, coś niespotykanego i za to należą się twórcom kudosy.
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler