Dlatego też Fishlabs Entertainment oddało w ręce graczy inny instrument pozwalający na trzepanie kasy – zlecenia poboczne, dostępne na każdej stacji. Trzeba jednak uważać i nie faworyzować zbytnio jednej rasy, gdyż może się to źle odbić na stosunkach z innymi, a w ostateczności doprowadzić do stanu, w którym protagonista zostanie wrogiem publicznym, traktowanym jak piraci. Same zadania mają jednak dwie, duże wady: zawierają się tylko w kilku schematach, a naraz można przyjąć tylko 1 – zaakceptowanie innego spowoduje automatyczne porzucenie aktualnego. Teraz sobie wyobraźcie, że lecicie na drugi koniec galaktyki, by kilka razy wcisnąć fire – a przecież aż się prosi, by nie marnować czasu. Z tego wniosek, iż wydobycie jest co prawda nudniejsze, ale summa summarum szybsze… Szkoda, bo to w końcu szpila nastawiona na akcję.



Walki pośród gwiazd to obok dłubania w statku najprzyjemniejsza część gry, lecz jej także dotknęły smartfonowe uproszczenia. Przeciwnicy nie dysponują pociskami samonaprowadzającymi ani jakąkolwiek dodatkową bronią poza działkami, więc poziom stresu jest tu właściwie żaden. Podczas nieuważnego lotu przez pas asteroid trudno się rozbić, a przy okazji można zapomnieć o spektakularnych, filmowych akcjach, w których pogoń rozbija się na kosmicznej zawalidrodze, ponieważ ścigany wykonał brawurowy manewr w ostatniej sekundzie. Liczyłem, że chociaż ostatnia misja stworzy pozory samobójstwa, lecz równie dobrze mógłbym oczekiwać napisu Game Over w baśniowym Prince of Persia. Zawiodło wszystko, bo nawet fabuła nie zdobyła się na jakiś intrygujący zwrot akcji. Generalnie latanie sprawia sporo przyjemności, wyraźnie czuć różnicę pomiędzy statkami, uzbrojeniem, ale całość nie jest niczym więcej, jak relaksatorem. Swoje dokłada tutaj usypiająca, choć nawet klimatyczna muzyka towarzysząca eksploracji – kto widział film W stronę słońca usłyszy znajome brzmienia. Potyczkom zaś towarzyszy oprawa dynamiczniejsza, lecz jakby gorsza, bez przytupu; to samo można również powiedzieć o odgłosach, brzmiących jałowo i dość monotonnie.



Nie bez kozery Galaxy On Fire 2 ma w tytule Full HD – gra rzeczywiście obsługuje tę rozdzielczość i co więcej – wygląda naprawdę cudnie, choć tutaj muszę zaznaczyć, że moje ochy i achy dotyczą kosmicznych pejzaży – mgławice, planety w tle (niedostępne, akcja toczy się wyłącznie w przestrzeni kosmicznej), pasy asteroid i blask niedalekich gwiazd robią świetne wrażenie. Nieco gorzej prezentują się statki i stacje kosmiczne, a na szarym końcu pozostają efekty zniszczeń wrażych jednostek. Ogólnie jak na port ze smartfonów jest więcej niż dobrze. Nie sposób również mocno krytykować gry, która już przed premierą miała polską wersję językową. Znalazło się kilka błędów, gdzieniegdzie pominięto jakąś kwestię, ale to drobiazgi.



Galaxy On Fire 2 Full HD to gra, która początkowo budzi silne postanowienie: zdobędę najlepszy możliwy sprzęt i porozstawiam po kosmicznych kątach wszystkie rasy, które ośmielą się odmówić złożenia hołdu mojemu uzbrojonemu po zęby stateczkowi. Do zabawy szybko wkrada się jednak monotonia i zdecydowanie brakuje czegoś, co by przy niej zatrzymało na dłużej, choćby multi. Tymczasem ogień towarzyszący ratowaniu galaktyki gaśnie niczym po odcięciu dopływu tlenu. Ot, taka uroda kosmicznej próżni.