Techland nie zrezygnował z możliwości wykonywania trików i rozmaitych wygibasów, gdy lecimy wysoko nad powierzchnią ziemi. Kolejne sztuczki odblokowujemy wraz z rosnącym poziomem naszego zawodnika (punkty zdobywamy właśnie za akrobatyczne wyczyny czy ślizgi, szybką jazdę po dłuższym odcinku, itp.), ale ostatecznie i tak nie ma ich zbyt wiele. Pod tym względem Mad Riders nie może równać się z wydanym kilka lat temu Pure, który przekładał akrobację ponad wszystko, sprawiając przy tym masę frajdy. Wracając do wspomnianych w nawiasie punktów doświadczenia – ich kolekcjonowanie rozwija naszego zawodnika, awansując go na wyższe poziomy, co przynosi ze sobą szerszą paletę dostępnych maszyn czy wizualnych bonusów (nowe kombinezony i dodatki do quadów).



Wielka szkoda, że nie zdecydowano się na opcje tuningu "zabawek". Możliwości ich modyfikacji sprowadzają się do zmiany malowania czy kolorystyki rozmaitych elementów, nie zbudujemy jednak sprzętu od podstaw, jak miało to miejsce w nadmienionym już wcześniej Pure. Wraz z postępem dostajemy kolejne quady, które różnią się od siebie parametrami i naturalnie budową. Jedna maszyna ma mocniejszy silnik i pozwala na rozwijanie większych prędkości, kolejna pojemniejszy zbiornik na dopalacz, a jeszcze inna daje szerszy zakres możliwości akrobacyjnych. Nie ma co tu mówić o stosowaniu jakichś skomplikowanych taktyk przez każdym wyścigiem, ale mamy przynajmniej opcję wyboru takiego ATV, jaki najbardziej wpasuje się w nasze wymagania i styl rozgrywki.

Kilka słów wypada poświęcić trasom. Zaprojektowano je przyzwoicie i ciężko szukać dziury w całości. To typowe odcinki do szybkiej, brawurowej jazdy, na którą stawia Mad Riders. Napotkamy na nich różne przeszkody, znajdą się też skróty, co sprawia, że w trakcie nieprzerwanego pędu musimy szybko podejmować właściwe decyzje by utrzymać się na trasie. A wypaść z niej dość łatwo, bowiem czekają na nas liczne przepaści czy ślepe uliczki, więc błędna decyzja powoduje utratę kilku bardzo cennych sekund i przeteleportowanie pojazdu na właściwą trasę. Dzieje się to sprawnie i szybko, więc nawet jeżeli wylecimy z toru jazdy, to już po krótkiej chwili ponownie mkniemy przed siebie. Prócz przeszkadzajek po lokacjach rozsiano okazyjnie rampy czy skalne półki, pozwalające wybić się w przestworza i zasmakować akrobatycznych umiejętności naszego zawodnika. Kontrola nad quadem w locie jest dość dobra, ale trzeba uważać by nasz beztroski lot nie zakończył się lądowaniem w przepaści czy innej jamie, co dodaje rozgrywce krzty emocji.



Negatywne wrażenia może wywołać natomiast monotonia. O ile trasy są dość urozmaicone i różnią się od siebie pod względem budowy i wykończenia, to wszystkie skupiają się na tematyce tropikalnej wyspy. Niby jest ok, bo gracze lubią ładne i kolorowe widoki, ale zaczynam odnosić wrażenie, że twórcy tego typu gier mogliby przenieść scenerię w jakieś odmienne tereny, a nie wiecznie katować temat tropików. Kolejnym problemem jest długość zabawy. Tryb Turniej na dobrą sprawę wystarcza na nieco ponad 4 godziny, a po jego przejściu nie bardzo jest co robić. Zawsze można wrócić do tytułu by po prostu sobie poszaleć, ale wątpię byście czynili to nader często. Spytacie co z trybem sieciowym? Ano jest zaimplementowany w grze, ale chętnych do zabawy zwyczajnie nie ma, więc na dobrą sprawę szarpanie w większym gronie również nie istnieje. Ewentualnie możemy pograć z bratem czy sąsiadem poprzez dostępny tryb LAN.