Poza tym, nasz astronauta posiada hak grawitacyjny, dzięki któremu będzie mógł przesuwać większe przedmioty, rzucać nimi, czy zawieszać się na powierzchniach płaskich. Szczególnie możliwość przeciągania różnych obiektów ma tu szerokie zastosowanie, bowiem lokacje gry zawierają bardzo wiele ruchomych gratów, np. blokujących jakieś przejście. Innym ciekawym bajerem jest coś w rodzaju urządzenia odpychającego, dzięki któremu „odrzucimy” się od jakiejś powierzchni i wykonamy tym samym daleki skok. Fajnym dodatkiem jest też plecak odrzutowy. Mimo że nie do końca potrzebny, okazuje się czasami przydatny. Wszystko to odpowiednio urozmaica rozgrywkę i na pewno stanowi o sile Capsized.



Co ważne, misje, które będziemy wykonywać nie należą do jednorodnych i prostych. Każda oferuje nieco inne wyzwania i tak np. będziemy musieli krążyć po planszy w poszukiwaniu stosownych obiektów do zniszczenia, innym razem odnajdziemy i pozabijamy szczególnie złośliwe bestie, a w jeszcze innym momencie czeka nas rozwiązywanie swojego rodzaju łamigłówek. Wszystko to zamknięto w dwunastu poziomach, które starczają na klika godzin zabawy. Należy tu też zwrócić uwagę na stosunkowo wysoki poziom trudności, rosnący z każdym kolejnym zadaniem.

Ażeby jeszcze urozmaicić graczom zabawę, twórcy zaimplementowali kilka innych bajerów i dodatków. Przede wszystkim, każdy poziom zawiera ukryte obszary, na których uzupełnimy różne elementy naszego wyposażenia. Gdzieniegdzie odnajdziemy również ekwipunek specjalny, pozwalający nam np. otoczyć się energetyczną tarczą (sprawiającą, że jesteśmy okresowo niewrażliwi na wszelkie ataki), czy też skorzystać z dobrodziejstwa antygrawitacji i przez chwilę móc nieskrępowanie poruszać się we wszystkich płaszczyznach. Niektórym może przypaść do gustu istnienie statystyk określających jakość wykonania danej misji. Wszystko to dość istotnie wpływa na długość i przyjemność z zabawy, no i fajnie się jest pochwalić swymi osiągnięciami, prawda?



Capsized to zupełnie przyjemna gierka, ładnie wykonana i dosyć pomysłowa. Ogólne pozytywne wrażenie podnosi też fakt, że była ona tworzona przez tylko dwuosobowy zespół. Mimo to nie da się ukryć, że nie jest to coś, co wciągnie nas na długie godziny i wryje się w naszą pamięć na resztę życia. Nim dobrniemy do końca, rozgrywka zacznie nieco powiewać nudą i pewną monotonią, której nie przezwyciężają umieszczone w grze „bajery”. Polecam więc raczej jako coś na chwilę odpoczynku, niż jako „pełnowymiarowy” twór do grania.