Ostatnimi czasy coraz większą popularność zyskują gry niezależne i choć do niedawna sprzedawane były głównie za pośrednictwem elektronicznej dystrybucji, CD PROJEKT postanowiło przełamać ten proceder i zacząć wydawać indie games w wersjach pudełkowych. Czas pokaże czy pomysł ten okazał się strzałem w tarcze czy poza nią, tymczasem przyjrzyjmy się bardzo popularnemu ostatnio „indykowi”. Ci którzy zagadnienie gier niezależnych śledzą, mogą się domyślać, że chodzi tu o twór zatytułowany Super Meat Boy.



Koncepcja gry jest prosta jak obsługa sedesu. Mamy do czynienia z grą platformową, składającą się z kilkudziesięciu niewielkich plansz. W każdej z nich chodzi o to, by kierowany przez nas bohater dotarł do wybranki swego serca, znajdującej się rzecz jasna w którymś miejscu na planszy. Oczywiście wszystko to nie jest tak do końca proste, bowiem dotarcie do tej ślicznej (…) luby zawsze będzie obarczone jakimiś przeszkodami, które to bez najmniejszych skrupułów doprowadzą nas do śmierci. Przeszkody te będą absolutnie różne: przepaście, kolce, promienie laserowe, piły w kształcie wahadeł, jakaś plazma, latające i stąpające po ziemi stwory, bądź też goniące nas czarne charaktery… znajdzie się na tej liście praktycznie wszystko, co może służyć naszemu unicestwieniu. Będziemy musieli więc wykazać się niemałą zręcznością by te przeszkody ominąć, bowiem zdolności bohatera są raczej podstawowe. Może on po prostu biegać, skakać, odbijać się od ścian… i tyle: widać, że niezbyt wiele jak na ilość czekających go niebezpieczeństw. Czy jednak taka prosta koncepcja jest w stanie w ogóle przyciągnąć gracza na dłużej? Jak się okazuje – tak. Zaserwowany tu model rozgrywki, mimo prostoty, okazuje się zupełnie wciągający i czaso-zabijający! Wynika to też oczywiście ze świetnie zaplanowanych plansz. Każda z nich to unikalne wyzwanie, a co za tym idzie – gra nigdy nie jest jednorodna.



Innym istotnym walorem gry jest jej stylizacja. Humorystyczna oprawa gry oparta jest na prostych, wręcz nieco banalnych obrazach, które jednak swoim osobliwym stylem w nadzwyczaj fajny sposób tworzą klimat produkcji. Uzewnętrznia się to szczególnie dzięki wykreowaniu wielu przezabawnych bohaterów (w tym tytułowego, głównego herosa zwanego Meat Boyem), którzy towarzyszyć nam będą przez całą rozgrywkę. Warto też zwrócić uwagę na całkiem dobrą oprawę graficzną. Rzecz jasna nie ma co spodziewać się fajerwerków po grze „indie”, ale tutejsza dwuwymiarowa grafika robi niezłe wrażenie. Na uwagę zasługuje też dobre udźwiękowienie, wprawdzie proste, ale klimatyczne.