Policja złapała mój trop i postanowili przerwać dalszą jazdę. Zabawę rozpoczynamy mając nad głową helikopter, a u boku radiowozy. Co gorsze, owy helikopter już nie tylko oślepia, ale także strzela z ostrej amunicji, próbując zamienić nasz samochód w sito. Śmigamy przez kilka bram wjazdowych na teren jakiejś fabryki, kawałek dalej wjeżdżamy do tunelu najeżonego zwężeniami, a zaraz po nim przejeżdżamy przez alejkę przemysłową. Ta nie byłaby niczym wyjątkowym gdyby nie fakt, iż z boku drogi porozstawiane są beczki, a nad nią swego rodzaju wiadukty. Helikopter zestrzeliwuje kolejne fragmenty dekoracji, sprawiając, że ta spada na drogę, a my musimy ją omijać. Ewentualne zderzenie kończy się restartem od ostatniego punktu kontrolnego. Może to powodować potencjalnie problemy, gdyż trasy trzeba się nauczyć na pamięć, myślę jednak, że jest to do ogarnięcia, wystarczy chwila cierpliwości.

Grałem w sumie około pół godziny. Wiadomo, że w tak krótkim czasie nie byłem w stanie zobaczyć zbyt wiele, ale mimo to mogę napisać słów kilka na temat sposobu prowadzenia aut. W każdym przejeździe jechałem czymś innym, raz był to Nissan, raz Porsche itd.. Wszystkie zachowują się odrobinę inaczej, aczkolwiek nie mamy do czynienia z jakimiś istotnymi, dalekosiężnymi różnicami. Jest raczej kosmetycznie. Tzn. jedno autko łatwiej wpada w poślizg, a inne gorzej; jedno szybciej przyspiesza, a kolejne ma wyższą prędkość maksymalną. Nic innego w sumie nie udało mi się wyłapać. Jak dla mnie, model zachowania aut jest mniej więcej taki sam, jak w innych grach studia Black Box. Nie polega tak bardzo na driftach, jak to miało miejsce w Hot Pursuit, jest bardziej zbliżony do powiedzmy Most Wanted. Czy to plus, czy minus – kwestia gustu oraz oczekiwań. Jak na czystą zręcznościówkę, grało się całkiem w porządku.



Need for Speed: The Run napędzany jest przez silnik graficzny Frostbite 2, czyli to samo narzędzie, które odpowiada za generowanie oprawy wizualnej w Battlefield 3. Być może na komputerach PC, podobnie jak BF3, The Run będzie zachwycał, ale na PS3 nie zauważyłem niczego szczególnie wspaniałego. Grafika jest w porządku, ale nie sposób znaleźć tu jakiegokolwiek skoku technologicznego. Auta są ładne, tory zróżnicowane (to one mogą tutaj zdecydować o ostatecznej ocenie grafiki), a tekstury lepszej i gorszej jakości. Dzięki Frostbite 2 jest natomiast sporo wybuchów. Często, gęsto eksploduje coś w naszym towarzystwie, a my musimy unikać latających dookoła szczątków. Dźwięk i muzyka, jak na NFS przystało, trzymają poziom, ale tutaj także z ostateczną opinią wstrzymam się do momentu, gdy pełna wersja gry zawita w naszych skromnych redakcyjnych progach.

Podsumowując, Need for Speed The Run nie wygląda w tym momencie na jakieś tam objawienie. Gra się przyjemnie i nastawiajcie się na coś pokroju Most Wanted, lub ewentualnie Carbon. Jeśli te produkcje trafiły w Wasze gusta, jest spora szansa, że podobnie będzie tym razem. Po tak krótkim czasie zabawy nie jestem jednak w stanie określić czy monotonia nie zabije rozgrywki. Nie wiadomo też jak będzie przebiegać zabawa w multi. Te i więcej wątpliwości rozwieje dopiero finalny produkt, a ten winniśmy zobaczyć w drugiej połowie listopada.