Skoro jednak mamy do czynienia z grą, starającą się identyfikować z gatunkiem Role Playing Games, powinniśmy mieć możliwość w miarę swobodnej kreacji własnej postaci. Tutaj sytuacja przedstawia się następująco – ilość kierunków, w które możemy zainwestować zdobyte przez wkraczanie na wyższe poziomy doświadczenia, z racji bycia krasnoludem, jest mocno ograniczona. Tak naprawdę co level mamy możliwość wybrania jednego z dwóch perków (aktywnych – pasywne są tutaj rzadkością) i to byłoby na tyle – brak jakichkolwiek statystyk oraz miksowania posiadanym uzbrojeniem. Bo, owszem, zdobywamy kolejne sztuki toporów i sztyletów, a nawet fragmentów opancerzenia, niemniej jednak nie ma to żadnego realnego przełożenia na formę bohaterów oraz ich ataki.

Dość kiepsko wypada również osławiona swoboda w przypadku produkcji nazywanych „erpegami”. W trakcie misji raczej nie jest nam dane zwiedzanie lokacji, zaś same zadania polegają głównie na eliminowaniu konkretnej liczby przeciwników, a ci – jak wspomniałem – do najwybitniejszych strategów nie należą. W tym całym narzekaniu znajdzie się jednak i pozytywna strona The Dwarves – to przede wszystkim przerywniki filmowe i naprawdę przyjemny dobór aktorów do odgrywanych sylwetek. Głosów Tungdila czy jego kompanów słucha się bardzo przyjemnie, zaś w połączeniu ze świetnie wyreżyserowanymi cut-scenkami możemy wytworzyć w głowie obraz naprawdę intrygującej opowieści. Bo taka w istocie jest!

Swoje narzekania kieruję również w stronę fatalnej pracy kamery. Dla uściślenia – to my jesteśmy odpowiedzialni za jej ruchy, niemniej jednak budowa niektórych miejscówek jest taka, że lekkie wychylenie drążka powoduje zahaczenie „perspektywy” o wysokie góry lub ściany, którymi otoczona jest lokacja, albo niemożność dobrania odpowiedniego kąta dla jak najbardziej komfortowej walki. Wtedy wszelkie doznania stylistyczne kryją się w cień, a na wierzch wychodzi frustracja i niechęć do dalszej zabawy uporczywym „ficzerem”.

Ostatecznie produkt autorstwa niemieckiego studia KING Art nie zapisze się złotymi zgłoskami na kartach historii wybitnych cRPG-ów. Ba – raczej popadnie w zapomnienie. Niemniej jednak sama idea przeniesienia, dość młodej skądinąd, sagi fantasy od Markusa Heitza do wirtualnej rzeczywistości nawet się udała się – zwarta i ciekawie poprowadzona linia fabularna z fajnie nakręconymi przerywnikami filmowymi oraz dobrze dobranymi głosami do ról bohaterów sprawia, że fabułę poznajemy z niekłamaną przyjemnością. Cień na tę lepszą stronę gry rzucają niedoróbki techniczne oraz kulejąca rozgrywka – w The Dwarves zbyt mało jest możliwości rozwoju postaci, zadania są powtarzalne i liniowe, zaś aktywności poboczne są, ale jakby ich nie było. W ostatecznym rozrachunku, mamy do czynienia wyłącznie z przeciętniakiem, który miejmy nadzieję, nie będzie oddziaływał na powstawanie wspomnianego wcześniej Iron Harvest.