Dopalacze dzielą się na ofensywne i defensywne. Jednymi utrudniamy życie przeciwnikom, zostawiając na trasie bąbelki, chwilowo zatrzymujące osobę, która w nie wpadnie. Są też baloniki zasłaniające obraz, zakłócenia elektroniki, samonaprowadzająca bańka, czy ta wybuchającą. Z drugiej strony, mamy atrakcje w stylu teleportacja o kilka miejsc do przodu; zmiana w rakietę, dzięki czemu pędzimy na łeb, na szyję, przeganiając wszystkich; koła terenowe, dzięki którym możemy wpaść w przeszkodę bez uszczerbku na prędkości, itd.. Dodatkowo, jednym bonusem można niwelować drugi, czyli jak mamy pocisk samonaprowadzający, to możemy nim zlikwidować umieszczoną przed nami bańkę hamującą. Działa to też w drugą stronę, gdy ktoś strzeli do nas wspomnianym pociskiem, możemy wypuścić baloniki, które zastąpią nas w roli ofiary.



Gdy już ktoś przebrnie przez kampanię, co jest strasznie trudne i wymaga wielu podejść i wprawy do niemal każdych późniejszych zawodów, to może zacząć bawić się w próbach czasowych o medale. Jeżeli komuś mało, to zawsze da się zanurkować w tryby online, jednak gra chyba nie należy do najpopularniejszych, bo często i gęsto serwery wieją pustkami. Można się ścigać z 11 innymi osobami, a w niektórych godzinach szczęściem jest trafić chociażby na jedną. Szkoda, ale nie jest to wina gry. Stratę tę rekompensuje kanapowe multi dla 4 graczy na jednym ekranie. Zabawa jest przednia, jak w każdej tego typu grze i świetnie, że ciągle ukazują się produkcje wspierające split screen.

Muzyka jest denerwująca i stanowi jedną z niewielu poważnych wad F1 Race Stars. W tle przygrywają jakieś wesołe kawałki, niby rock jakiś czy co to jest, nie wiem sam. W każdym bądź razie, już w menu czuć wioskę, a dalej jest tylko gorzej. Sytuację rekompensują hasełka rzucane w różnych językach przez zawodników i odgłosy walki, zagłuszające to durne brzdękolenie, które niektórzy nazwą soundtrackiem.

Oprawa graficzna trzyma zadowalający poziom, acz nie ma nic specjalnego do zaoferowania. Jest tak, jak być powinno w kartach – kolorowo aż do bólu, płynnie i zabawnie. Kreskówkowi kierowcy F1 wywołują szczery uśmiech politowania na twarzy, ale taki pozytywny, śmieszny. Efekty wylatujących gwiazdek i koron też nadają grze szczenięcego, przyjemnego wyrazu. Woda trochę niedomaga, można ją było zrobić lepiej, co udowodniono już w kilku ładniejszych produkcjach. W ogólnym rozrachunku jest jednak bardzo dobrze i klimatycznie.



F1 Race Stars nie zaskoczyło mnie zupełnie. Wiedziałem od początku, że to będzie porządna produkcja nie tylko dla dzieci. Mały zonk przeżyłem już po kilku pierwszych rajdach, gdy okazało się, że jest to gra po prostu trudna. Trzeba zmienić do niej swoje nastawienie i nauczyć się nowych mechanizmów, ale za to daje wymierną satysfakcję za starania. Tak właśnie powinno być. Jednak przez to nie jestem pewien czy główny klient docelowy – dzieci – się w niej odnajdzie. Mój synek odpadł z zawodów. Pogra chwilę ze mną, ale sam już nie dotyka pada, bo zniechęciły go ciągłe porażki. Wychodzi więc na to, że gra dla dzieci jest przeznaczona dla bardziej ogarniętych graczy, którzy potrafią przełknąć gorycz porażki, spiąć poślady i ruszyć ponownie do boju. Żeby nie było nieporozumień. Mówię o zajmowaniu pierwszych miejsc, bo na podium można się załapać wykazując nieco więcej, niż odrobinę chęci, ale numero uno to wyczyn. Ja jestem zauroczony i jeżeli Ty też nie boisz się tej całej dziecinnej otoczki, to myślę, ze warto dać F1 Race Stars szansę, bo to nad wyraz dobra produkcja i jedna z fajniejszych gier wyścigowych bieżącego roku.