Dźwiękowo nie jest wcale gorzej, a jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, że doczekaliśmy się pełnej polonizacji i Bogusia w roli głównego „madafaki”, który zagrał lepiej niż w ostatniej, dużej odsłonie… no, no, robi się coraz ciekawiej. Muzyka to już prawdziwa ekstraklasa, każda z 5 obecnych na rynku części może się poszczycić genialną oprawą dźwiękową, ale Duch Sparty w moim rankingu zajmuje zaszczytne, drugie miejsce, zaraz po „dwójce”. Jest nastrój, jest klimat, jest moc! Oczywiście gramy tylko na słuchawkach, broń boże nie psujcie finalnego efektu brzędoleniem z głośniczków!



Na koniec zostawiłem kwestię sterowania, które jest takie samo, jak w God of War: Chains of Olympus, czyli doskonale przystosowane do ograniczonej liczby przycisków. Jednym słowem całość bardzo przypomina duże siostrzyczki, z tym wyjątkiem, że uniki wykonujemy przytrzymując R oraz L i wychylając grzybek w odpowiednim kierunku. Niestety ta kiepska gałka nie sprawdza się przy dłuższych posiedzeniach, a od tej produkcji bardzo ciężko jest się oderwać, więc z pewnością będziecie narzekać na ból dłoni, ale czego nie robi się dla takich dzieł.

Werdykt może być tylko jeden. Jeżeli kochasz tą serię, to już z pewnością grasz od jakiegoś czasu. Natomiast, jeżeli nigdy w życiu nie miałeś do czynienia z wkurzonym Kratosem i resztą ferajny, to marsz natychmiast do banku brać kredyt na PSP, PS3 i wszystkie części Boga Wojny. Iście szalona i fantastyczna seria gier z najbardziej odjechanym bohaterem. Sam God of War: Duch Sparty nie wybija się specjalnie od reszty rodziny, a co za tym idzie jest po prostu zaje.... (ups!)!