Skoro niektóre postaci budują bez schematów, to na pewno domyślacie się, że części z nich instrukcje są potrzebne. Wygląda to tak, że aby stworzyć np. stalową kulę do rozbiórki budynków, znaleźć musimy odpowiednią ilość kartek, z udokumentowanym sposobem stawiania tegoż obiektu. Gdy je posiadamy, biegniemy w miejsce, w którym jest możliwość rozpoczęcia budowy i zaczynamy. Gra przełącza się wtedy w specjalny tryb budowania. Niektóre klocki dostawiane są automatycznie, ale co jakiś czas musimy wybrać jeden z brakujących kawałków. Trzeba to jednak robić szybko, bo upływa czas. Trafne decyzje włączają kolejne etapy budowy, aż wreszcie konstrukcja jest gotowa. Proces jest oczywiście banalny, bo zawsze mamy podpowiedź jakiego klocka brakuje. Nie sposób nie dobrać zatem tego, co jest w danej sytuacji konieczne.

Jeśli chodzi o nowości w mechanice rozgrywki, więcej ich nie uświadczyłem. Chyba że zaliczymy do tej kategorii misje, które wypełniają pustkę pomiędzy klasycznym spacerowaniem, ubijaniem robotów i rozwiązywaniem puzzli. Misje te to np. swobodny spadek do głębokiego dołu w ziemi, albo przejażdżka po autostradzie. Wszystko oczywiście w zgodzie z filmem, ale strasznie wydłużone. Wystarczyło zrobić krótką scenkę przerywnikową, to nie – deweloper musiał sztucznie przeciągać i przynudzać gracza. Jak dla mnie, znaczący minus gry, bo jestem zmuszany wielokrotnie do czegoś, co w żaden sposób nie jest przyjemne. Pocieszenie takie, że być może młodszym graczom nie będzie to przeszkadzać, a nawet uznają za przyjemne. Ja jednak jestem na to ewidentnie za stary!



Elementem, który jest w stanie zapewnić zabawie nieco świeżości (niezależnie od wieku) jest natomiast lokalny tryb współpracy. Można po prostu przekazać komuś drugiego pada, a kumpel, kumpela, czy członek rodziny będzie nas wspierał w znojach i trudach. Nie trzeba się wówczas przełączać pomiędzy bohaterami, a to sprawia, że zabawa jest płynniejsza i bardziej angażująca. Mimo to, nigdy nie tak dobra, jak w dawnych klockowych opowieściach. Tutaj po prostu nie ma tego czaru, a wszystkiemu winny jest fakt, że gramy w grę LEGO, opartą na filmie LEGO. Wcześniej mieliśmy jedynie klockowe interpretacje znanych filmowych hitów, a tutaj najzwyklejsze odtwórstwo, żeby nie pisać plagiat.

Wersja, którą miałem przyjemność sprawdzić przeznaczona była dla konsoli PlayStation 4, a zatem spodziewałem się jakiegoś skoku w kwestii jakości obrazu. Niestety niczego takiego nie zauważyłem. Pewne jest, że w stosunku do platform poprzedniej generacji, tekstury, czy elementy otoczenia są ładniejsze; nie ma też ząbków itd., ale różnice są głównie kosmetyczne. Jeśli zaś miałbym oceniać tytuł jako całokształt, to The LEGO Movie Videogame jest średniakiem. Oprawa jest przyjemna i tyle. Ciężko tutaj napisać coś o efektach specjalnych, jakimś zaawansowanym cieniowaniu czy innych bajerach. Jeśli graliście w części poprzednie, to wiedzcie, że jest prawie dokładnie tak samo. Identyczne zdanie można również skleić w przypadku dźwięku i muzyki. Niektóre kawałki z filmu są oczywiście solidne, ale nic takiego, co by mogło utkwić w głowie po wyłączeniu gry.

Podsumowując, jeśli koniecznie chcecie zagrać, to polecałbym poczekać na przecenę. Chyba, że jesteście fanem filmu, albo Wasze dziecko uwielbia LEGO i nie przeszło wszystkich poprzednich wydanych do tej pory części klockowych przygód. Wtedy, na upartego, można kupić, bo kilka godzin względnie rozsądnej rozrywki jest. Jeżeli nie wpiszecie się do żadnej z powyższych grup, odpuście, poczekajcie na solidną przecenę.