Pora przyjrzeć się Stranglehold od strony technicznej. Gra oparta jest na silniku Unreala trzeciej generacji. Sama oprawa graficzna trzyma wysoki poziom. Efektowne wybuchy, latające wszędzie pociski, ogień u wylotu lufy używanej przez nas broni – wszystko wygląda naprawdę pięknie. Co więcej, nie trzeba posiadać monstrualnie rozbudowanego PC-ta, żeby móc cieszyć oczy wysokiej jakości efektami. Postacie występujące w grze wyglądają realistycznie, szczególnie główny bohater – wypisz wymaluj Yun-Fat Chow. Również wszelkim animacjom nie można nic zarzucić. Nieziemsko zwinny glina, żywe tła i wirujące w powietrzu kawałki dewastowanego otoczenia pozwalają jeszcze bardziej wczuć się w klimat gry. Jednym słowem jest bardzo dobrze, chociaż nie rewelacyjnie, a tego mógłbym się po tym tytule spodziewać.



Także do oprawy dźwiękowej trudno jest się przyczepić. Wszystko brzmi dokładnie tak, jak powinno. Chodzi przede wszystkim o wystrzały z różnego rodzaju broni, bo to one stanowią główny
wątek muzyczny podczas rozgrywki. Skoro nic nie drażni naszych uszów, zadanie dźwiękowców MIDWAY uważam za wykonane. Jeżeli chodzi o wersję polską, bardzo miłym zaskoczeniem jest występowanie lektora (bądź co bądź bardzo niecodzienna sytuacja w świecie gier).



Stranglehold łączy w sobie wszystkie cechy rasowej strzelaniny: fabuła oparta na zemście i ocaleniu najbliższych, ciekawe i rozbudowane lokacje, tuziny przeciwników proszących się o parę kulek. Szczegółowa grafika, świetny engine i profesjonalnie opracowany dźwięk dodatkowo osładzają godziny spędzone przed monitorem. Wszystko pięknie ładnie, ale jak się okazuje na dłuższą metę wcale nie musi być tak różowo. Początkowo masakrowanie wszystkiego co się rusza może sprawiać frajdę, ale z każdym kolejnym przeciwnikiem nie doświadczamy niczego nowego. Co prawda taka jest właśnie cecha gatunku, ale czy w dzisiejszych czasach nie trzeba czegoś więcej? Oceńcie sami.