Najmniejszej, (pozytywnej) sensacji nie widać w kwestii przeciwników. Po pierwsze, ich różnorodność pozostawia wiele do życzenia. Przy każdej misji oddającej charakter innej serii komiksów wprawdzie będziemy mieli do czynienia z drobną zmianą „obsady”, ale mimo to są wrogowie którzy powtarzają się przez znaczną część gry. A na każdym takim poziomie, mamy ich może 2-3 rodzaje (jedni to np. mięso armatnie, inni strzelają itp.). Trochę tego mało… Ich zachowanie z kolei, to powielanie tego samego schematu: zmianie ulega jedynie wizerunek, a sposób walki jest taki sam. Jest to kolejny problem, który świadczy o braku różnorodności w grze i schematyczności.

Dla nikogo nie będzie chyba zaskoczeniem średniej jakości grafika. Ale po kolei: Power Rangers namalowane jest w konwencji kreskówkowej, w związku z czym mimo tego, iż grafika jest trójwymiarowa, to stylizowana jest na dwuwymiarową.



I oczywiście to nic złego – ja osobiście bardzo lubię tego typu rzeczy. Wykonanie jednak pozostawia trochę do życzenia: tekstury są raczej niskiej jakości, a sama „kreska” jest raczej średnia. Mimo wszystko Super Legend jest produkcją kolorową na która da się patrzeć…

Z dźwiękiem już tak dobrze nie ma: stoi on niestety poniżej przeciętności. Słyszana przez nas muzyka jest tandetna i kiepska, która ani nie wpada w ucho, ani nie sprawia, że czujemy się lepiej. Z kolei odgłosy walki, starć, strzałów itp. także brzmią raczej słabo i mizernie. Kwestie wypowiadane przez lektorów również prezentują niski poziom jakościowy. Ogólnie jest więc (mówiąc lekko) nienajlepiej…

Power Rangers: Super Legends niczym szczególnym nie imponuje. Charakter gry jest bardzo prostoliniowy i od początku do końca rozgrywka wygląda w taki sam sposób, w związku z czym szybko wdziera się tu nuda. W prawdzie jest to produkcja dla graczy młodszych, ale sądzę, że takowym również na dłuższą metę Super Legendy do gustu nie przypadną. A w sumie szkoda, bo z tematu jakim jest Power Rangers, da się zrobić chociaż przyzwoitą „zabawkę”…