Patrząc na zagadki, które będziemy musieli rozwiązać aby „pchnąć” fabułę do przodu, nie wymagają one zbyt wytężonego myślenia (chociaż stopień ich trudności rośnie wraz z czynionym postępem w grze). Każda z nich jest jednak logicznie powiązana ze sobą, dzięki czemu nie będziemy zmuszeni do wykonywania czynności typu: aby zerwać jabłko z najwyższej gałęzi, kup gazetę, daj ją znudzonemu rybakowi, dostaniesz w zamian wędkę, na którą złowisz rybę, ta z kolei posłuży do zwabienia w okolice drzewa kota tylko po to, by go zaraz wystraszyć mając nadzieję, że ten w popłochu wdrapie się po stromym pniu strącając pożądany owoc… uff.



Sam interfejs jest bardzo intuicyjny. Kierujemy postacią przy pomocy kursora myszy, który zmienia się w zależności od czynności jaką jesteśmy w stanie w danym miejscu wykonać. Nie skłamię zatem mówiąc, że podczas gry możemy śmiało odstawić w kąt naszą klawiaturę (tej z pewnością przyda się odpoczynek, po godzinach spędzonych przy różnych FPS-ach).

Celowo początek recenzji poświęciłem aspektom technicznym, żeby na końcu móc wspomnieć o głównej zalecie Syberii. Mianowicie chodzi o niezwykły klimat towarzyszący naszej podróży. Kate Walker, która przybywa do Francji z ruchliwego, tętniącego życiem Nowego Jorku, styka się z zupełnie inną rzeczywistością. Na miejscu zastaje świat odmienny od tego, który znała do tej pory. Tutejsi ludzie nie widzą sensu w jakimkolwiek pośpiechu. Ulice nie są przepełnione samochodami, a chodniki idącymi szybkim krokiem przechodniami. Jest zupełnie na odwrót, doświadczamy wszędobylskiej pustki. Dzięki temu oglądany przez nas świat, stworzony przez Benoit Sokal’a wydaje się kompletnie nierealny. Jest jednak coś, co sprawia, że zaczynamy w niego wierzyć. W tej baśniowej rzeczywistości czas stanął w miejscu. Jedynymi śladami postępu są tylko widoczne wszędzie wynalazki Hansa Voralberga oraz, co chwila odzywający się telefon komórkowy głównej bohaterki (jest on znakomitym urozmaiceniem prowadzonej rozgrywki).

Napotkani na naszej drodze ludzie mają na swoim karku spory bagaż doświadczeń, opowiadają nam o swoim życiu i nękających ich troskach, najczęściej szukając pomocy. Każdy z nich jest bardzo oryginalny na swój sposób, posiada osobiste przyzwyczajenia i fobie (np. żołnierz strzegący olbrzymiej bramy). Któżby się jednak spodziewał, że naszym najwierniejszym przyjacielem okaże się… automat. Zresztą jak się sami przekonacie, bez niego nie mielibyśmy jakichkolwiek szans na podążanie śladami geniusza. Oscar (bo o nim mowa), chociaż nie posiada serca ani duszy, swoim zachowaniem sprawia, że szybko się do niego przywiązujemy. Tak, jakby to była żywa istota (należy się za to duże wyróżnienie dla autora).



Sama podróż polega na odkrywaniu kolejnych kart z historii ostatniego spadkobiercy fabryki zabawek. Z biegiem czasu Kate zaczyna poznawać również samą siebie, stopniowo odcinając się od życia, które zostawiła na innym kontynencie. To wszystko sprawia, że mamy do czynienia z naprawdę głęboką i zarazem wzruszającą opowieścią nie tylko o ludziach, ale także o ich pogoni za marzeniami.

Podsumowując, Syberia to gra, obok której nie można przejść obojętnie. Tutaj wszystkie elementy współgrają ze sobą w niemal idealnej harmonii, co jest oznaką wybitnych produkcji. Dla mnie to dzieło niewątpliwie już jest klasykiem gatunku, a to dopiero pierwsza część przygody. Do tytułowej, mroźnej krainy jeszcze kawał drogi…