Oprawa graficzna nie rzuca na kolana i z pewnością nie jest ona oczkiem w głowie dewelopera. Udostępnione miejscówki nie porażają zachwycającymi projektami i dbałością o szczegóły. Na naszych oczach dorysowuje się niemal wszystko – od ścian budynków, po tekstury na broni. Mimo wszystko da się to oglądać bez odruchów wymiotnych, no i nie oczekujmy cudów po grze multiplayer.

Problemem jest jakieś menu wyskakujące często w czasie biegu. Sprint aktywujemy wduszając lewą gałkę i nie wiedzieć czemu, często i gęsto na ekranie wyskakuje mi jakieś menu, co chyba nie muszę tłumaczyć, że równoznaczne jest ze zgonem, gdy napatoczy się w środku starcia. To samo, gdy gra się przed godziną 12. W południe deweloper wyłącza na chwilę serwery, więc już wcześniej daje o tym znać. Jeżeli kończycie zabawę na kilka minut przed godziną zero, to bądźcie pewni, że co kilka minut tytuł poinformuje Was, że wkrótce sobie nie pogracie. Oczywiście skutkuje to zatrzymaniem postaci, koniecznością wyjścia z komunikatu, a gdy jesteście blisko jakiejś walki, to zapewne zaliczycie zgon. Dość często miewałem też delikatne problemy z płynnością rozgrywki. Nie lagowało tak, że nie dało się grać, ale zdarzają się delikatne zwisy.



Oceniać cyferkami Dust 514 jeszcze nie można, ale w chwili obecnej mój zapał został ostudzony. To dobra, dająca satysfakcję produkcja i taka też zapewne będzie, gdy prace dobiegną końca. Jednak już teraz widać, że żadnego przełomu nie będzie. Owszem, łączenie światów jest fajne, patent z jednorazowym ekwipunkiem także wypada dosyć ciekawie, ale koniec końców gra się w to jak we wszystko inne. Ale kto wie, może jeszcze zrobią z tego małą rewolucję?