Ważną role w tym szaleństwie odgrywa muzyka, która niestety nie jest kosmiczna, że tak powiem. Jakieś takie elektroniczne kawałki, które nudzą się bardzo szybko, jak zresztą cała gra. Pierwsze podejście jest naprawdę bardzo fajne i satysfakcjonujące, ale im dalej w las, tym robi się coraz nudniej. Retro/Grade brakuje tożsamości. Z jednej strony chce być muzykiem, ale cierpi na brak zróżnicowanej playlisty. Z drugiej chce być strzelanką, ale nią nie jest ze względu na mechanikę. Żeby to najłatwiej wytłumaczyć powiem tak. Wyobraźcie sobie Rock Band czy tam Guitar Hero, teraz obróćcie ekran bokiem, by nutki zamiast z góry, leciały z prawej strony. Do tego dodajcie tylko kilka kawałków zrobionych na jedno kopyto i "tadam", oto całe Retro/Grade.



Opawa graficzna nie ma właściwie żadnego znaczenia. Gra wygląda jak dyskoteka, czyli jest ciemno i jednocześnie kolorowo, brakuje jedynie karków stojących na bramce. Jest OK i nic poza tym, ale to akurat najmniejszy problem.

Gdybym miał na nią wydać 20 zł, to zrobiłbym to bez wahania, ale każda suma powyżej jest już za wysoka. Nie chodzi o to, że jest to całkowicie niegrywalny produkt, tak nie jest, ale po prostu tytuł oferuje zbyt mało funu, by wołać za niego 36 zł. Ja oczywiście nie żałuję, miałem za „free”, to co mi tam zależy, ale podobną dawkę emocji mam w grach na telefony za 3 zł, więc skoro nie widać różnicy, to po co przepłacać? Zawiodłem się trochę, bo to niecodzienna, a nawet wyjątkowa pozycja. Szkoda, że skoro dobrze sprawdza się przez godzinę dwie, później wraca się do normalnych szpili. Za pełną kwotę odradzam. Jak trafi kiedyś do jakiejś promocji, to warto się skusić.