Zagadki, które przyjdzie nam rozwiązać, aby „pchnąć” historię do przodu, według mnie są kolejnym gwoździem do trumny A Rake’s Progress. Próżno tu doszukiwać się jakiejkolwiek logiki w poczynaniach głównego bohatera. Żeby coś osiągnąć musimy przestawić się na tok myślenia zarozumiałego trzynastolatka, co oczywiście do prostych rzeczy nie należy. Mało tego, jestem przekonany, że nikt nie zrozumie jego pokręconych metod działania, wg których można wykorzystać jakiś przedmiot (np. wózek inwalidzki) w najmniej przewidywanym przez gracza celu. W ostateczności cała „zabawa” sprowadza się do klikania wszystkiego na wszystkim.



Samo sterowanie raczej nie należy do najprzyjemniejszych, ale to rzecz chyba normalna w przygodówkach z trybem 3D, w których poruszamy się przy pomocy myszy. Chodzi przede wszystkim o pracę kamery, która potrafi solidnie zmylić kierunek, w którym się udajemy. Dodatkowo w licznych lokacjach znajdziemy przedmioty, na których kursor zmienia swój kształt. Powinno to oczywiście oznaczać, że możemy wykonać w tym momencie jakąś akcję, nic bardziej mylnego. W A Rake’s Progress twórcy rozmieścili w różnych miejscach wiele rzeczy nie mających żadnego związku z fabułą. Zaznaczenie takowych wywołuje zazwyczaj odpowiednią wypowiedź Tony’ego na temat podświetlonego przedmiotu. Owszem, niemal w każdej grze adventure zetkniemy się z takim zjawiskiem, ale tutaj jest po prostu tego za dużo. Kolejnym irytującym elementem jest konieczność zbadania każdego elementu, zanim będziemy mogli go użyć (np. wiem, że żaba to żaba, ale mimo wszystko muszę ją obejrzeć).

Pora przyjrzeć się niewątpliwie najprzyjemniejszej rzeczy w tej grze, jaką niewątpliwie jest oprawa dźwiękowa. Co prawda samych motywów muzycznych znajdziemy tu jak na lekarstwo, ale mimo to, dobrze zarysowują one panującą w danym momencie atmosferę. Prawdziwym smaczkiem jest dubbing postaci. Każda z nich dzięki swemu głosowi wyraża niepowtarzalny styl. Odpowiednio zabarwione wypowiedzi bardzo różnicują mieszkańców małego miasteczka, dzięki czemu od razu możemy zauważyć, że mamy do czynienia z bardzo ciekawą społecznością, w której każdy prezentuje swoje poglądy na swój niepowtarzalny sposób. Również wszelkie żarty i dowcipy opatrzone są fantastycznym akcentem. Polski dystrybutor gry, firma Nicolas Games naprawdę spisała się na piątkę.



Co się tyczy grafiki, to kolorystyka, zarówno otoczenia jak i postaci, jest całkiem przyjemna dla oka. Fajerwerków nie znajdziemy, ale przecież nie one są najważniejsze w grach tego typu. Istotne jest to, że dokładnie widać co robimy, gdzie robimy i przy użyciu jakich przedmiotów.

Podsumowując, Tony Tough 2: A Rake’s Progress jest grą lepszą od swojej poprzedniczki, ale pomimo tego, wciąż sporo brakuje jej do ideału. Kiepsko zarysowana fabuła, jak i wyjątkowo krótki czas rozgrywki (grę spokojnie można ukończyć w niecały dzień) z pewnością nie zachęcają do kupna tego tytułu. Całość ratuje nieco spora dawka humoru oraz bardzo dobry dubbing postaci, ale czy to wystarczy dla dzisiejszego gracza? Z moich trzech, wymienionych na początku kryteriów, gra spełniła tylko jeden, dlatego też mogę ją polecić wyłącznie maniakom przygodówek.