Jest tego nawet sporo, choć rzecz jasna nie możemy zając się wszystkim od razu. Aby poznać jedną technologie, konieczne jest poznanie jakiejś innej. Jeśli z kolei chodzi o funkcjonalność i praktyczność – wszystko jest tutaj dla gracza całkowicie jasne i nie ma mowy, żeby się w tym pogubić. Znamy dokładną liczbę dostępnych nam uczonych i dowolnie możemy ich rozdysponować do prowadzenia różnych eksperymentów. Jednym słowem – ten aspekt również nie jest zbyt skomplikowany, ale dobrze wpływa na nowe UFO i także umila rozgrywkę.

Skoro są i rozległe badania naukowe, to i muszą być jakieś wyniki. Tymi wynikami jest możliwość produkcji różnorakiego sprzętu dla naszych jednostek. Będzie to choćby broń strzelecka, np. pistolety i karabiny palne, laserowe i plazmowe, strzelby, wyrzutnie rakiet itd… Dojdą do tego także granaty, takie jak np. wybuchowe i chemiczne. Nie obejdzie się także bez apteczek czy osłon umysłu dla naszych wojaków (osłony umysłu są przydatne, gdyż obcy stosują sztuki telepatyczne). Skonstruujemy również nowe pancerze dla żołnierzy. Wyprodukujemy też szereg różnych czołgów i statków powietrznych, oraz ulepszeń do nich. Widać więc gołym okiem, że trochę tego się nazbiera. I fajnie, dobrze jest mieć w czym wybierać! Posługiwanie się tym systemem jest tak jak w przypadku laboratoriów - dziecinnie proste: wybieramy sobie co aktualnie chcemy stworzyć, ustalamy liczbę egzemplarzy, przydzielamy pracowników i… i czekamy, aż gotowy sprzęt zostanie nam oddany do użytku. Miłe, proste i przyjemne…

Ale przejdźmy w końcu do "ważniejszego sedna" i odpowiedzmy sobie na pytanie: w jaki sposób będziemy w zasadzie walczyć z obcymi? Otóż stoczymy starcia w powietrzu i na lądzie. Pojedynki statków kosmicznych wyglądają dość podobnie do tych z pierwszego UFO i są w zasadzie tak samo proste. Otóż gdy wykryty zostanie kosmolot Obcych, my wysyłamy swoje myśliwce w celu zestrzelenia wroga. Warto zaznaczyć, że kosmici latają raczej pojedynczymi statkami, a nie grupami, ale mimo to my wysłać musimy ich więcej niż jeden, żeby mieć szanse na zwycięstwo. Nasze bojówki podlatują do wroga i go ostrzeliwują, na co my generalnie nie mamy zbyt dużego wpływu. Możemy wybrać jedynie jeden z trzech trybów walki (agresywny, umiarkowany i ostrożny). Ma to znaczenie w przypadku, gdy walczymy z silnym przeciwnikiem mając jednocześnie kilka statków pod chorągwią: zdarzy się bowiem, że jeden z naszych trochę za bardzo oberwie i w celu uniknięcia jego zniszczenia, możemy wysłać go na bezpieczną odległość, skąd będzie dalej prowadził ostrzał bez zagrożenia dla strącenia. I to tyle – trochę szkoda, że dostaliśmy tak mało opcji bojowych w tym względzie. Wprawdzie nie jest to najgorsze rozwiązanie, ale ja odczuwam pewien niedosyt.



Gdy już jednak latający spodek zestrzelimy, przyjdzie czas na dywersje naziemną (oczywiście to pół żartem – atak lądowy możemy przeprowadzić także w przypadku, gdy wrogi statek sam wyląduje. Możemy także zaatakować bazę obcych na Esperanzie). Najpierw więc wybierzemy kto ma wziąć udział w misji i w jaki sposób ma być wyposażony (zdecydujemy o rodzaju broni, czy też wypełnimy plecak apteczką, amunicją, granatami itp.). Naszych żołnierzy opisuje szereg cech, więc trzeba ich dobierać umiejętnie (są to takie cechy jak np. siła, żywotność, celność, odwaga, zręczność itp.). Z kolei ilość możliwych do wysłania żołnierzy zależy od ilości miejsc na statku transportowym. Aby nieco bardziej to ubarwić – na początku możemy mieć łącznie 8 podwładnych na misji (chyba, że zdecydujemy się na zabranie ze sobą czołgu, który zabiera cztery miejsca piechoty). Jeśli już więc wszystko ustalimy, wysyłamy statek z wojakami na miejsce, które oznaczone jest jako placówka zajęta przez wrogów. I tutaj przechodzimy już do ekranu walki. Potyczka toczy się w zwyczajny, turowy sposób: najpierw ruszamy się my, wykorzystując nasze punkty akcji, a później przeciwnik. Naszym celem zawsze jest pozbycie się wszystkich obcych czyhających na danym terytorium.