Ale skupmy się na bądź co bądź najważniejszym elemencie gry – na prowadzeniu wyścigu. No cóż, mówiąc ogólnie: jest naprawdę przyzwoicie. W prawdzie bolidy zachowują się dużo bardziej „arcadowo” niż realistycznie, ale przecież nie trudno sobie wyobrazić, jak trudne było by prowadzenie czegoś takiego jak F-Jet! Autorom jednak udało się w miarę odpowiedni sposób uczynić sterowanie zręcznościowym, ale nie zatracając przy tym odrobiny realizmu. Samo panowanie nad pojazdem nie jest więc szczególnie trudne, ale i tak jeździć należy się nauczyć. Wyścig sam w sobie jest bardzo dynamiczny – co chwila są tu jakieś zakręty, skocznie i inne utrudnienia, w związku z czym cały czas musimy jechać w skupieniu i umiejętnie obsługiwać nasze dopalanie (które na szczęście z czasem się ładuje z powrotem).



Tym bardziej, że przeciwnicy mylą się rzadko i każdy nasz błąd wykorzystają bezlitośnie. Nie wspomnę już o tym, że nasze wozy są podatne na uszkodzenia, a zbyt wysoki poziom zniszczenia eliminuje nas z rozgrywek. A co do umiejętności przeciwników – wyżej pisałem nie przesadzając – NSR to dość trudna gra, a oponenci naprawdę nieźle radzą sobie za kierownicą swoich bolidów. Sam wyścig jest także dość widowiskowy. Graczowi powinna spodobać się jazda po pętli czy dalekie loty naszymi pojazdami. Jak więc widzicie – główna rozgrywka jest naprawdę fajna i dostarcza sporo przyjemności. Jednak pojawia się tu bariera, o której już wspomniałem – mała liczba torów i mało zróżnicowane bolidy. Gdyby nieco podreperować te aspekty, było by znacznie lepiej! A tak ? Mnie osobiście nie chciało się non stop jeździć w tych samych miejscach i tymi samymi (tudzież bardzo podobnymi) ścigaczami. I Wam pewnie na dłuższą metę też się chcieć nie będzie.

Od strony graficznej, NSR prezentuje się w sposób przyzwoity. Całokształt składa się z dużej ilości detali, a tory i bolidy wykonane zostały z należytą finezją. Istnieje jednak pewien problem – otóż gra bardzo lubi się „ciąć”, gdy na ekranie pojawi się kilka innych „ścigałek”. Jest to dla mnie całkowicie nie zrozumiałe, ponieważ gdy jedziemy na torze sami, gra działa jak brzytwa. Wystarczy jednak jeden inny pojazd, a efekt „poklatkowy” daje się we znaki. Ja osobiście byłem więc zmuszony to okrojenia pewnych detali, by w normalny sposób dało się prowadzić rozgrywkę.



Strona dźwiękowa troszkę tutaj kuleje. Muzyki jest bardzo mało, a jeśli już się pojawi, to raczej bywa irytująca. NSR pozbawione jest również szerokiej gamy dźwięków. W zasadzie, słychać non-stop tylko warkot silnika i nic więcej. Brakowało mi także głosu komentatora. Jesteśmy więc zmuszeni – niestety – do uruchomienia własnych zasobów muzycznych…

NSR to naprawdę dość pozytywna produkcja, chociaż nie mówię tutaj o żadnym „hitowaniu”. Ciekawa, przyszłościowa i zarazem wcale nie-nierealna wizja wyścigów Formuły, połączona z dynamizmem i przyjemną jazdą sprawiają, że jest to produkt przyzwoity. Całość jednak, bardzo drastycznie psuje strasznie niska liczba torów i mało zróżnicowane bolidy, których także jest malutko. Gdyby autorzy bardziej się postarali w tych względach, było by o niebo lepiej! Ale cóż – może naprawi to NSR o dopisku „Stage 2”.