Samo menu poleceń również przeszło delikatne modyfikacje. Znane z poprzedniej edycji rozkazy wciąż są dostępne, mamy jednak także możliwość obsadzania działek i kontrolowania sposobu poruszania się żołnierza. Obie opcje są bardzo przydatne kiedy szturmujemy pozycje wroga, lub w sytuacjach obronnych. Możemy wówczas ustawić snajpera w wyżej położonym miejscu, pozostałych żołnierzy wysłać natomiast do karabinów stacjonarnych. Rozwiązanie takie pozwala na w miarę szybkie i skuteczne eliminowanie zbliżających się sił wroga. Oczywiście kiedy nie posiadamy wsparcia w postaci karabinów, pozostaje zawsze znalezienie dobrej zasłony i strzelanie z bezpiecznej pozycji. Tutaj również Duchy sprawują się lepiej niż w części pierwszej.

Przed każdą z misji przechodzimy krótki briefing i następnie decydujemy o konfiguracji oddziału. Oba ekrany zostały opracowane lepiej niż w pierwowzorze i dostarczają sporo przydatnych informacji. Briefing pozwala na zapoznanie się z tłem całej misji i przygotowanie psychiczne na jej realizację. Po przejściu do menu uzbrojenia decydujemy o tym, którzy żołnierze wkroczą na teren działań i jaką posiadać będą broń. W arsenale pukawek mamy kilka odmienny karabinów szturmowych, karabin maszynowy, strzelbę snajperską, wyrzutnię rakiet, pistolet oraz granaty. W sumie uzbrojenie powinno zadowolić każdego fana strzelanek, szczególnie jeśli lubicie realistycznie zachowujące się giwery, w odpowiedni sposób reagujące na poczynania gracza.

Jeśli biegniemy celownik staje się znacznie większy i trudno wycelować w szybko poruszających się wrogów. Nawet szybkie obroty czy też powolny ruch mogą spowodować pogorszenie naszych umiejętności strzeleckich. Aby je poprawić możemy kucnąć lub po prostu stać w bezruchu. Drugiej opcji jednak nie polecam, w grze spotykamy setki przeciwników i pozostawanie w ruchu oraz ciągłe kontrolowanie sytuacji to jedyny sposób na zwycięstwo.



Ghost Recon Advanced Warfighter 2 to gra oferująca duży realizm, na który wpływają przede wszystkim zaawansowana sztuczna inteligencja przeciwników oraz naturalnie zachowujące się pukawki. Nie ma tutaj mowy o bieganiu i strzelaniu do każdego zauważonego bandziora. Trzeba poruszać się bardzo powoli, kontrolować sytuację i co najważniejsze szukać alternatywnych dróg prowadzących do celu. Jeśli przed nami znajdują się okopy wroga, to zamiast pchać się frontalnie, lepiej poszukać jakiejś alejki, zajść oszołoma od tyłu i wyeliminować bez strat we własnych szeregach. Taktyka ta jest jedną z najczęściej wykorzystywanych w grze i przydaje się nawet w obliczu tak potężnych oponentów jak czołgi oraz pojazdy opancerzone.

W przypadku drugiej z wymienionych maszyn sprawa jest stosunkowo prosta, wystarczy bowiem kilka celnych strzałów z granatnika i maszyna zamienia się w złom. Czołgi są znacznie trudniejszym oponentem i trzeba być niezwykle ostrożnym podczas walki z nimi. Kiedy dysponujemy rakietą przeciwpancerną musimy starać się podejść potwora w taki sposób, aby nie mógł nas namierzyć wystarczająco długo, by umożliwić wystrzelenie rakiety. Jeśli otrzymaliśmy dostęp do wsparcia lub jakiegoś czołgu to sami czaimy się w najbliższej dziurze i rozpoczynamy nalot lub też szturm. Najgorzej sprawa wygląda, kiedy nie dysponujemy żadnych z powyższych elementów. Wówczas nie pozostaje nic innego jak unikać konfrontacji, nie mamy bowiem żadnych szans na zlikwidowanie przeciwnika.

Często wymienianym niedociągnięciem w pierwowzorze były nieco nudne i zbyt monotonne projekty lokacji. Tym razem deweloperzy postawili na różnorodność przygotowując wiele, świetnie zrealizowanych map. Choć ogólny ich klimat pozostaje niezmienny, wystarczająco się między sobą różnią – walczyć będziemy nie tylko w miastach, lecz także na większych otwartych przestrzeniach, na których najlepszym kumplem okaże się karabin snajperski!