Ten sam miernik pokazuje nam stopień prac nad kolejną grą. Po zaakceptowaniu idei na np. „Game: FIFA” (taki tytuł nosi mój największy przebój) następują trzy procesy dewelopingu. W każdym z nich określamy, jakimi czynnikami (questy, dialogi, gameplay, engine etc.) zajmujemy się w pierwszej kolejności i ile czasu należy mu poświęcić. Oczywiście im rzadziej i krócej przyglądamy się – na przykład historii –, tym w późniejszych projektach będzie ona słabsza i stanowiła kulę u nogi całej produkcji. Można przesunąć wszystkie suwaki na maksimum, ale to nie przyniesie żadnych korzyści zarówno dziełu, jak i twórcy. Lepiej skupić się na tych właściwościach, które faktycznie mają wpływ na dany twór.



Po osiągnięciu magicznej bariery miliona dolarów, informacja na ekranie radośnie oznajmia, iż jest możliwość przejścia za określoną kwotę do własnego biura z możliwością zatrudnienia jednego pracownika. Od tego momentu otwiera się przed nami szereg możliwości związanych z nowymi członkami zespołu. Od wysyłania ich na szkolenia, przez dawanie urlopów, kończąc na przydzielaniu zadań przy aktualnym projekcie. Musimy pilnować, by się nie przepracowywali, by byli wypoczęci i w formie – wtedy zasuwają efektywniej. Sam protagonista ma na podorędziu również opcję „research”, która w dużym skrócie wygląda jak wynajdowanie nowych „ficzerów” (możliwość zapisywania stanu rozgrywki, dźwięk mono itd.) oraz świeżych tematy do następnych gier.

Dzieło Greenheart Games przedstawia losy wirtualnej rozrywki niemal do samego początku. Kiedy NES był w fazie projektowania, a o PlayStation nikt jeszcze nie słyszał. Wydając kolejne pozycje, zarabiając pieniądze i otrzymując informacje od wydawców poszczególnych sprzętów idziemy razem z nimi przez rozwój techniki, gier i technologii ogólnie. Pomijając prawdziwe nazwy oprogramowania i konsol, albowiem nikt nikomu nie zapłacił za możność napisania licencjonowanego skrótu PSX lub NES.

Trudno napisać cokolwiek na tematy grafiki i dźwięku oprócz tego, że jest i nie powoduje chronicznego bólu głowy. Motyw dźwiękowy powtarza się regularnie w menu głównym oraz podczas zabawy, zaś stylistyka i elementy quasi-trójwymiarowe stanowią tylko pretekst do niewydania gry w formie tekstowej.



Wspinając się po szczeblach branżowej kariery warto dojść na sam szczyt. Z łatwej i prostej gry logicznej, jaką wydaje się Game Dev Tycoon, powstaje nagle złożona zręcznościówka, bo tyle jest klikania i szybkich reakcji. Jednak radość z wykręcenia jakiegoś wyśrubowanego rekordu cieszy niczym pierwszy cukierek czy lody w upalny dzień. Dobra sprzedaż najnowszego tytułu to napędzała kolejne działania, czyli wyzwalała kreatywne pokłady energii na nowy projekt. „Indyk” daje naprawdę sporo radości, ale też i smutku, gdy straty przeskakują budżet i robi się problem. Tak czy siak, tą produkcją warto się zainteresować nawet jeśli się nie jest początkującym deweloperem.