Kilkudniowa wędrówka obfituje w zróżnicowane warunki: ładną pogodę, noc, deszcz, a nawet śmiertelne zagrożenie dla wszystkich istot zamieszkujących las, czyli pożar. Niebezpieczeństwo czyha niemal wszędzie, zwłaszcza po północy, kiedy trzeba się poruszać powoli, ostrożnie, bo nigdy nie wiadomo, co się czai w jamie po drodze czy krzakach. Wbrew pozorom Shelter nie oferuje dynamicznego cyklu dobowego – całość jest oskryptowana, podzielona na etapy, a niemal wszystkie dramatyczne momenty są przewidziane z góry. Nie widać tego na pierwszy rzut oka, lecz łatwo się domyślić po chwili obserwacji, co trochę burzy nastrój i uzmysławia, że to produkcja na jeden raz. Gdyby Shelter miał proceduralnie generowany las i napotykane problemy, gameplay za każdym razem wyglądałby nieco inaczej, był niepowtarzalny, a tak ujawnia wszystkie swoje sekrety już za pierwszym podejściem. Siłą produkcji jest jednak fakt, że nawet pomimo tego ciągle o niej myślę – uczynienie z niej jednorazowego przeżycia, krótkiej nowelki nie pozwala rozpatrywać jej w kategoriach „to tylko gra, w której są wyzwania do pokonania”. Indyk twórców Pida skłania bowiem do refleksji, każe się zatrzymać i rozważyć ciągłość życia oraz prawa natury, jakim kiedyś podlegali również nasi przodkowie, nim ich głównym atutem stała się technologia. Widać to po przewidywalnym, jednocześnie dosłownym i alegorycznym finale, który wrzucił Sheltera do szufladki w moim umyśle z napisem: „piękne”. Might and Delight udało się stworzyć tytuł oryginalny, nietuzinkowy i, wierzcie mi, szalenie wciągający – oderwałem się od monitora dopiero po napisach końcowych. Te przyszły po jakichś 3h, ale wydaje mi się, że to optymalna długość tego rodzaju doznania. Wartość duchowa to główna siła tego indyka, bowiem technologicznie nie umywa się nawet do niektórych konkurentów. Wykorzystanie silnika Unity przełożyło się na szeroką gamę obsługiwanych platform (głównie mobilnych), lecz kosztem prostoty grafiki – tutaj autorzy sensownie postawili na swego rodzaju artyzm, niż próbę wyciśnięcia ostatnich soków z użytej bazy. Dominują łagodne, pastelowe barwy, kanciaste modele zwierząt i obiektów, a najbardziej wyróżniają się aż nadto podkreślone miejsca łączenia tekstur. I to jest w porządku; natomiast razi praca kamery w ciasnych miejscach. Poruszając jej kwestię chciałbym także zwrócić uwagę, że znacznie lepsza pod względem immersji byłaby pierwszoosobowa, obecna w materiałach promocyjnych - tymczasem finalnie dostaliśmy zawieszoną nad głównymi postaciami. Również framerate w żaden sposób nie odzwierciedla jakości oprawy – przy takim poziomie licznik klatek powinien szaleć, lecz zdarza mu się spadać poniżej granicy płynności. To jednak nie problem w tak spokojnym tytule, a wszelkie napięcie łagodzi oszczędna, klimatyczna muzyka z nieśmiertelnym fortepianem na czele.



Shelter to growa opowieść o kontinuum życia, od milionów lat rządzącego dziką przyrodą: śmierć jednego stworzenia przedłuża egzystencję drugiego. Polecam samodzielne zgłębienie borsuczego żywota. Czytała Krystyna Czubówna.