Fani starszych odsłon serii z pewnością z rozrzewnieniem wspominają wątki fabularne poruszane w “pełnoprawnych” edycjach gry. Mimo że rzadko kiedy można było zarzucić im oryginalność na poziomie Lemowskich nowel, tak z reguły serwowane graczom historie stanowiły przekonywujące tło wydarzeń, pozwalające nie tylko pchać akcję do przodu, ale również poczynić obserwację na temat specyfiki i przyczyn konfliktów zbrojnych. Opowieści poszczególnych postaci, choć momentami bardzo naiwne, wprowadzały ponadto wątki różnic klasowych, zawiedzionych nadziei i wielu innych tematów. Tym razem otrzymaliśmy jednak kompletnie infantylną historyjkę o inwazji różnego rodzaju herosów w wyniku otwartych, międzywymiarowych drzwi. Dorzucono do tego zagubioną przyjaźń z pewnym jegomościem, dziwnym trafem skorelowaną z pojawieniem się tajemniczej postaci po drugiej stronie konfliktu. Całość jest oklepana aż do bólu, a w połączeniu ze statycznym sposobem opowiadania historii przywodzi na myśl flashowe gry z początku XXI wieku - z tego względu zaleca się nawalać w ekran podczas przerywników celem zaoszczędzenia zarówno czasu gracza, jak i baterii urządzenia.

W translacji “z konsolowego na komórkowe” ucierpiała niestety również kwestia Supportów, tj. relacji między bohaterami, którzy w nowszych odsłonach serii mogli zawierać przyjaźnie i związki rzucające nowe światło na ich tło fabularne oraz wzmacniające umiejętności. Przez “ucierpiał” mam na myśli “został całkowicie pominięty”. W połączeniu z kompletnym brakiem permanentnych zgonów gra staje się w efekcie zupełnie wyprana z emocji, co w przypadku Fire Emblema stanowi nieporozumienie na poziomie wyścigowego symulatora, w którym twórcy postanowili nie implementować możliwości hamowania.

Na szczęście poza samym systemem bojowym Nintendo odwaliło kawał dobrej roboty w kwestii graficzno-dźwiękowej. Wizerunki postaci na mapie są czytelne, a serwowane w wybranych momentach portrety z reguły bardzo staranne i wierne oryginałom znanym z innych Fire Emblemów. Fajnie wypadają również ekrany prezentujące starcie dwóch postaci, choć osobiście wyłączyłem ich wyświetlanie celem przyspieszenia rozgrywki. Na wyróżnienie w kwestii audio (poza śmiechowym engriszowym motywem przewodnim) zasługują głosy postaci, którym w wielu wypadkach strun głosowych użyczyli oryginalni aktorzy.

Przyglądając się wadom gry nie sposób nie zauważyć, że duża ich część wynika z designu nastawionego na przystosowanie formuły do standardów panujących w krainie Free To Play. Szeroki wybór znanych twarzy sprawił bowiem, że linia fabularna musiała pozostać możliwie maksymalnie “nijaka”, a poczynione przez graczy inwestycje skutecznie uniemożliwiły implementację permanentnej śmierci bohaterów czy większej dowolności w ich rozwoju. Nie żeby miało to jakiekolwiek znaczenie - przy drętwocie fabularnej i braku realnych inicjatyw utrzymywania przy życiu bliskich sercu postaci, motywy te rzeczywiście mógłby bardziej zaszkodzić niż pomóc. Szkoda tylko, że uroczej oprawie audiowizualnej i uproszczonemu, ale bardzo przyjemnemu systemowi walki nie towarzyszy realna zachęta do dalszej rozgrywki. No, może poza niezłym wsparciem z obozu Ninny, którego pracownicy regularne zasilają grę nowymi wyzwaniami pobocznymi i limitowanymi wydarzeniami - to zdecydowanie na plus.

Podsumowując, Heroes to całkiem przyjemna, darmowa. taktyczna popierdółka, której jednak daleko do poziomu reprezentowanego przez główne odsłony cyklu. Szkoda, zwłaszcza że sama “zmobilizowana” rozgrywka jest w porządku, a wzbogacenie jej o interesujący wątek fabularny, system relacji czy bardziej dynamiczny system rozwoju nie tylko z łatwością usprawiedliwiłoby cenę na poziomie Super Mario Run, ale również znacząco podniosłoby finalną jakość gry. Pozostaje mieć nadzieję, że Nintendo będzie kontynuować wspieranie przedsięwzięcia dużą liczba eventów i bonusowych zadań do wykonania, co w świetle fabularnej biedy stanowi nie najgorszą motywację do dalszej zabawy.