W oryginalne Dark Souls grałem zaraz po jego premierze w 2011 roku. Jakże ogromnym zaskoczeniem był dla mnie fakt, że po odpaleniu remastera poczułem się dokładnie tak, jak blisko 7 lat temu. Nie chodzi w tym przypadku o oprawę wizualną, bo ta uległa poprawie, ale o to, jak świetnie całość udało się zaadaptować oraz jak nieśmiertelną zabawę opracowała ekipa ze studia From Software. Gdyby nie to, że miałem do czynienia z wczesną wersją projektu, która - robiąc mi na złość - przestała działać, nie jestem pewny czy sprawdziłbym pozostałe gry.

Już na pierwszy rzut oka widać, że Dark Souls Remastered zostało podrasowane wizualnie. Różnice w stosunku do pierwowzoru najłatwiej zauważyć w przypadku tekstur. Są one ostrzejsze i sporo wyższej rozdzielczości. Nie zmieniono niestety modeli postaci, interfejsu użytkownika ani bardzo sterylnych lokacji, nad czym w sumie najmocniej ubolewam. Komnaty, korytarze, lochy – wszystkie są stosunkowo puste i bardzo „szpitalne”. Przydałoby się więcej drobnych smaczków i twórcy mogli je po prostu zaaplikować.

Po kilku sekundach grania - szarpaliśmy na PS4 Pro - dało się też zauważyć poprawioną płynność animacji. W przypadku pierwowzoru cieszyliśmy się 30 klatkami na sekundę (a często było mniej) i choć w zupełności wystarczało to do w miarę komfortowej zabawy, zremasterowane Dark Souls działa na PS4 Pro z płynnością 60 ramek na sekundę. To znaczy, że znacznie sprawniej idzie nam wyprowadzanie ciosów. Sterowanie jest bardziej responsywne, a dzięki temu łatwiej (choć to nie do końca dobre słowo) zwycięża się z napotkanymi oponentami. Dark Souls to gra, w której kilka klatek animacji może czasem zdecydować o zwycięstwie lub przegranej.

Podsumowując, w trakcie imprezy grało mi się bardzo dobrze i mogę z czystym sumieniem napisać, że czekam na majową premierę remastera i na pewno będę się przy nim dobrze bawił. Na tyle dobrze, że wreszcie nadrobię zaległości i spiszę poradnik dla pierwszego Dark Souls - wciąż nie ma go bowiem na łamach naszego portalu.