Niewątpliwą zaletą Wasteland 3 jest też zróżnicowany świat oraz zimowa oprawa. Skute lodem Kolorado po, no nie oszukujmy się, miejscami strasznie nudnej i nijakiej pustynnej Arizonie, jawi się wręcz jako zbawienie. Odniosłem również wrażenie, że deweloperzy, projektując tę część, mogli pozwolić sobie na dużo więcej swobody niż przy dość zachowawczej i takiej poprawnej „dwójce”. Przestali wreszcie czuć na plecach oddech hardkorowych fanów, więc zdecydowali się popuścić nieco wodze fantazji. I opłaciło się!

Bo oprócz klasycznych, zaśnieżonych terenów otwartych, trafiamy do naprawdę dziwnych i niezwykle charakterystycznych miejsc. Dużo jest też znanych z cyberpunkowego klimatu neonów, kontrastujących kolorów (nie wszędzie, oczywiście), ale też dziwacznych frakcji i odklejonych grup bandytów - typowych dla „mad maksowych” klimatów. Ot, choćby latynoski gang klaunów podłączających własnoręcznie skonstruowane ładunki wybuchowe do świń i używanie ich jako broni (szkoda, że my nie możemy wykorzystać tego patentu)!

W oczy rzucają się jedynie niedoróbki techniczno-graficzne – przynajmniej w wersji na konsole. Płynność często waha się między 45 a 20 klatkami na sekundę, spadając w najmniej spodziewanych momentach. Nadal nie rozumiem, skąd biorą się takie trudności z utrzymaniem animacji, zwłaszcza, że grałem na Xboksie One X.

Oprócz tego w niektórych lokacjach nie wyświetlały się poprawnie tekstury, albo w ogóle się tam nie pojawiały. No i bardzo zabrakło mi opcji szybkiej podróży – to mechanizm, którym rozpieściły nas współczesne gry, choć wielu uważa go za fanaberię. Ja jednak nie mogę przeboleć, że dotarcie do nawet najodleglejszej lokacji wiąże się z przymusem ręcznego podróżowania. I choć istnieje opcja „autopilota”, to jednak nadal musimy czekać i oglądać przejazd.

Podsumowując, Wasteland 3 dzięki świetnie zaprojektowanemu światu, niezwykle – paradoksalnie, jak na postapokalipsę – barwnemu i charakterystycznemu Kolorado, zyskało dużo świeżości oraz polotu. Choć rozgrywka to nadal crème del a crème gatunku klasycznych cRPG-ów połączonych z turowym systemem walki, to dzięki kilku uproszczeniom i modyfikacjom (m.in. w schludniejszym interfejsie) dużo lepiej wygląda na ekranie. Łatwiej połapać się, o co grze chodzi, a także złapać bakcyla na podobne projekty z tego typu rozwiązaniami. Najnowsze dzieło studia inXile Entertainment może śmiało pretendować do miana wybitnego, a Briana Fargo wysłać na zasłużony odpoczynek!