Jeśli o sprzęcie mowa, to nie wypada nie wspomnieć o uzbrojeniu. Call of Duty: Advanced Warfare to gra, której akcja toczy się w przyszłości, a w związku z tym, twórcy opracowali giwery (laserowe też), które, w ich opinii, znajdziemy w armiach świata za kilkadziesiąt lat. Nadal są to przeróżne karabiny, strzelby, snajperki i wyrzutnie, ale mają futurystyczny wygląd oraz dodatkowe bajery, np. w postaci cyfrowego licznika nabojów i specjalnych wizjerów podkreślających sylwetki nieprzyjaciół. Znacznie ciekawsze od spluw są jednak granaty. Twórcy podzielili je na dwie kategorie: zabójcze oraz taktyczne. W tej pierwszej jest klasyczny granat odłamkowy, jak i tzw. „sprytny”, potrafiący namierzyć przeciwnika i następnie samodzielnie skierować się ku niemu. W grupie drugiej jest granat EMP, błyskowy oraz m.in. wskazujący przeciwników. Jeśli rzucimy ten ostatni, wszyscy oponenci w okolicy pojawią nam się na ekranie w postaci czerwonych sylwetek. Zobaczymy ich nie tylko w gęstym dymie, ale także przez ściany. W rezultacie można likwidować wrogów bez kontaktu z nimi, tudzież w przypadku ograniczonej widoczności.



Aby jeszcze bardziej uatrakcyjnić zabawę, po każdym rozdziale scenariusza dostajemy specjalne punkty upgradów, pozwalające usprawniać wyposażenia. Dzięki owym punktom możemy zmniejszyć bujanie się broni, ograniczyć odrzut, poprawić skuteczność pancerza, a nawet powiększyć zasobność plecaka, uzyskując dostęp do większej liczby granatów. Same punkty dostajemy za osiągnięcia w czterech kategoriach: zabójstwa, strzały w głowę, zabójstwa granatem oraz pozyskiwanie specjalnych teczek z tajnymi informacjami. Im sprawniej realizujemy wspomniane czynności, tym więcej punktów zgarniamy, co pozwala nam szybciej „podkręcać” Jacka Mitchella.

Żeby nie było tak kolorowo, singiel nie jest pozbawiony wad. Już na pierwszy rzut oka widać, że sztuczna inteligencja pozostawia sporo do życzenia. Nie mam tutaj na myśli oponentów, bo Ci jako tako się zachowują; ale członków naszego oddziału. Są z nich na tyle duże matoły, że nie potrafią często trafić w oponenta stojącego zaledwie metr lub dwa od nich. Na domiar złego, nie raz i nie dwa razy zdarzyło mi się, że w ogóle nie strzelali do przeciwników, czekając chyba na to, aż sam ich zdejmę. Pewne zastrzeżenia mam też do zakończenia, które tak naprawdę nie daje pełnej satysfakcji, pozostawiając deweloperom furtkę na dalsze rozwijanie historii. Tyle dobrze, że żadne ze wspomnianych niedociągnięć nie wpływa zbyt negatywnie na samo postrzeganie fabuły gry.

Kampania singlowa to nie jedyny sposób spędzania wolnego czasu przy grze. Całkiem fajny wydaje się także co-op, nazwany Exo-Survival. Niestety ciekawie jest tylko z początku, a na dłuższą metę robi się strasznie schematycznie. Ciągle, bowiem, ubijamy kolejne fale przeciwników i tyle. Jedyne zróżnicowanie to po prostu typ przeciwnika, jakiemu musimy stawić czoła. Raz będzie to pies, innym razem zwykli żołnierze, a jeszcze innym jakiś robot. Ogólnie rzecz biorąc, co-op jest mało zróżnicowany, a na domiar złego, zbyt łatwy. Zachętą do brnięcia do przodu jest tylko odblokowywanie nowych map, czy levelowanie postaci, ale i to wreszcie zaczyna nużyć. Myślę, że zasadniczy problem w tym przypadku to brak jakiejkolwiek otoczki fabularnej. Współpraca była zdecydowanie przyjemniejsza w takim Spec Ops, ale cóż zrobić.



Na koniec pozostał jeszcze bardziej klasyczny mutluplayer, który pod wieloma względami przypomina to, z czym mieliśmy do czynienia do tej pory. Mamy w nim 10 różnych modeli zabawy (w tym nowe), 12 map (zdecydowanie najciekawsze z nich to lokacja w więzieniu i klubie nocnym), całe mnóstwo broni oraz przystawek, jak i system levelowania nas samych i ekwipunku. Podstawą rozgrywek jest system Pick 13, stanowiący rozwinięcie Pick 10. W przeciwieństwie do jego poprzednika nie trzeba tutaj korzystać wyłącznie z perków, można zamiast nich wybrać np. przystawkę dla broni.