Następną ostoją unikatowości jest nadzwyczajna stylistyka gry. Pomijam już dominację barw w spektrum czerni i bieli oraz czerwonych ludków, których będziemy niszczyć. Produkcja przede wszystkim wyśmienicie stylizowana jest na lata 80. - co widać zarówno w projektach plansz, jak i w interfejsie. Ot trafimy np. na jakże typowe, polskie pojazdy, takie jak fiaty, nyski, czy trabant (przynajmniej tak mi się wydaje, że to trabant); gdzieniegdzie porozstawiane będą charakterystyczne budki telefoniczne; powalczymy też w typowym dla wspomnianego okresu barze. Dla lepszego efektu, do lat 80. przeniesiony został także wspomniany interfejs, przywołując na myśl wielkiego Norton Commandera. Sprawia to naprawdę dobre wrażenie. Widać, że idea twórców była przemyślana i spójna, a chłopaki z SUPERHOT team nie próbowali wpychać niczego na siłę. Da się dostrzec w tym zarówno dużo odwagi, jak i sporo wyczucia.

Dzięki takiemu podejściu udaje się w fajny sposób przykryć fakt, że SUPERHOT nie jest tytułem o najwyższym poziomie zaawansowania technologicznego, nie zawiera ogromnych tekstur czy szczególnie interaktywnego środowiska (choć sporo elementów można rozbić). Bardzo minimalistycznie podjęto też temat udźwiękowienia. Zadbano jedynie o najbardziej niezbędne odgłosy, prawie w ogóle nie racząc nas muzyką. Niemniej wszystko to to drobiazgi, które w żaden sposób nie kłują w oczy (ani w ucho). Widać w tym pomysł i nie mam w tej materii żadnych zastrzeżeń.

Największą kontrowersją SUPERHOT jest natomiast długość proponowanej przez twórców rozgrywki. Wątek główny, składający się z ponad trzydziestu misji, można przelecieć w jakieś 2 – 3 godzinki, co niestety nie jest czasem przesadnie imponującym. Ponadto, okres zabawy jest nieco sztucznie wydłużony chwilami zbyt często pojawiającymi się przerywnikami dialogowymi. Z drugiej strony, producenci dwoili się i troili, by ich dziecko jednak mogło utrzymać się na naszych twardych dyskach także po tym, jak ukończymy podstawową zawartość aplikacji. I tak, możemy pograć choćby w tryb wyzwań, który umożliwia przechodzenie różnych poziomów w określony sposób, np. z wykorzystaniem tylko katany albo w w stylistyce z 2013 roku (z zachowaniem pierwotnej mechaniki). Innym razem zmierzymy się z trybem „endless”, będącym zbiorem aren, na których stawimy czoła bezustannie napływającym falom nieprzyjaciół. Z nieco innej beczki, na wielu podstawowych planszach poukrywano różne sekretne przejścia, na końcu których dotrzemy do jakichś terminali, serwujących garstkę informacji o świecie gry oraz pozwalających na pogranie w prościutką minigierkę stylizowaną właśnie na okres lat 80. Wszystkie dodatkowe atrakcje są całkiem sensowne i znośne, ale mimo wszystko chciałbym nieco większego i bardziej rozbudowanego wątku fabularnego. Szkoda, że takowego nie ma, ale może SUPERHOT 2 to naprawi?

Mimo powyższego mankamentu, SUPERHOT pozostaje tworem ultra-ciekawym, niebanalnym i bardzo wciągającym. Po przejściu scenariusza spędziłem całkiem sporo czasu w trybie wyzwań, programiści więc skutecznie przedłużyli okres „użyteczności” swojego dziecka. Nie pozostaje mi więc nic innego, jak życzyć twórcom wysokiej sprzedaży, by nic nie stanęło im na drodze produkcji sequela. Z radością bym w niego zagrał!