Docenić trzeba natomiast szeroki wachlarz innych możliwości, oferowanych przez Starpoint Gemini 2. Pomijając już wymienione aspekty, w grze zaimplementowano całkiem bogate opcje handlowe. Każda planeta czy stacja kosmiczna skupuje i sprzedaje pewne towary w mniej lub bardziej korzystnych cenach, jeśli więc dobrze się rozejrzymy, możemy zbić na tym niezłą kasę. A – pieniądze, jak to pieniądze – będą nam potrzebne. Oczywiście towary możemy też pozyskiwać z pokonanych okrętów, czy nawet – pobierając pewne materiały z rozbitych przez nas asteroid. A walutę w Starpoint Gemini na pewno jest na co wydawać. Przede wszystkim, możemy nabyć nowy okręt, działka (jest ich wieeele rodzajów), myśliwce, wzmocnienia i masę ulepszeń, podnoszących przeróżne statystki okrętu. Ponadto wzbogacimy naszą załogę oficerami, zwiększającymi część naszych cech. Są to bez wątpienia warte pochwały elementy, które bardzo pozytywnie wpływają na odbiór gry.



Ciekawy może też się wydać rozwój naszego kapitana. Jeszcze przed rozpoczęciem gry zdecydujemy, czy będziemy chcieli ukierunkować go w stronę dowodzenia, strzelectwa, czy też inżynierii (inżynier wyróżnia się tym, że za pośrednictwem elektroniki potrafi zaburzyć działania wrogich okrętów – całkiem fajna sprawa). Kiedy zaś awansujemy na kolejne poziomy doświadczenia, wybierzemy sobie jakieś nowe talenty i cechy, dodatkowo rozwijające nasze specjalne umiejętności (są to często talenty typowe dla różnych gier cRPG, które podczas rozgrywki aktywujemy raz na jakiś czas). Ogólnie, to także całkiem mi się podobało.

Szkoda natomiast, że twórcy nie przyłożyli się bardziej do scenariusza. Wcielamy się tutaj w niejakiego Adriana Faulknera – młodego kapitana i zarazem syna bohatera z części poprzedniej, który, jak wspominałem, zostanie zaangażowany w wojnę w układzie Gemini. Sam scenariusz nie należy do zbyt ciekawych, słabo wypada też narracja. Misje przerywane są czasem przydługawymi, nieszczególnie ciekawymi dialogami, podczas których najchętniej idzie się zaparzyć herbatę. Poza tym, co było już wspomniane, najbardziej dotkliwa jest liniowość, nie zostawiająca graczowi żadnej możliwości wpływu na rozwój opowieści. Z czasem wszystko staje się zbyt rutynowe, aby dostarczać wielkich wrażeń.



Pewną przyjemnością może być samo podróżowanie po oddanej nam przestrzeni. Kosmos jest faktycznie pełen „życia”. Podczas eksploracji odwiedzimy wiele planet i satelitów, wlecimy w pasy asteroid, miniemy też opuszczone, zniszczone stacje, etc. Ogólnie jest to duży atut produkcji, na pewno bardzo dodający jej klimatu. Pewnym zarzutem może natomiast być spory czas podróżowania pomiędzy wyznaczonymi punktami - często przydałoby się np. jakieś przyspieszenie czasu. Z drugiej strony, z pewnością jest to celowe działanie twórców. Jeśli chcemy uniknąć przydługawych lotów, możemy przelecieć przez specjalne portale (za odpowiednią opłatą), albo kupić przenośne teleportery (też całkiem drogie). Poza tym, w kosmosie rysują się pewne ścieżki kosmiczne, wewnątrz których nasz okręt przyzwoicie przyspiesza. Wszystko to podnosi "realizm" projektu. Niektórym może się to nie spodobać, ale w sumie nadal ma to jakiś urok.

Choć całokształt jest niezły, ciężko zachwycać się oprawą wizualną tytułu. Nie ma zbyt dobrych tekstur, jakichś świetnych efektów specjalnych, czy gry świateł (mimo wszystko ważnej w kosmicznej produkcji), ale Starpoint Gemini 2 nadal wygląda przyzwoicie. Natomiast bardziej podobała mi się muzyka, skomponowana w futurystycznym klimacie, trochę przypominała mi niektóre kawałki z Mass Effect. Naprawdę fajnie buduje ona atmosferę i dobrze pasuje do gry o takiej tematyce. Pozostałe elementy udźwiękowienia może nie robią już takiego wrażenia - w tym dubbing - ale ostatecznie i tak miałem pozytywne odczucia.



Starpoint Gemini 2 jest produkcją przyzwoitą, rozbudowaną i nawet ciekawą. Mamy spore uniwersum, znaczny świat i wiele możliwości prowadzenia rozgrywki. Gra niestety ma przeciętną kampanię i z czasem wdaje się też rutyna. Mimo wszystko jest to tytuł mający swoją atmosferę i może spodobać się sympatykom kosmicznych klimatów. Nie jest to szpila, która się śni po nocach, ale osobiście bawiłem się całkiem nieźle.