Rozgrywka sama w sobie również daje radę, ale w zasadzie tylko w singlu, gdyż ciężko ogarnąć multiplayer. Rzecz jasna nie chodzi o to, że jest on jakiś skomplikowany. Nic z tych rzeczy. Po prostu chętnych do zabawy brakuje. Przeważnie o każdej porze dnia toczy się jakaś rozgrywka, ale zazwyczaj jest to tylko i wyłącznie tryb story. O zmaganiach w PvP, czy też w Koszmarnym Scenariuszu można zapomnieć. Szkoda, bo oznacza to w gruncie rzeczy jedno – po ukończeniu kampanii (około 10 godzin grania na normalu, bez wykonywania wszystkich misji pobocznych) nie chce się już wracać do gry. Niby można próbować na wyższych poziomach trudności, niby można dołączyć do dostępnej grupki, ale Diablo III to to nie jest.



Zwłaszcza, że coś się pochrzaniło w przypadku przedmiotów. Być może tylko mam takie wrażenie (w co mocno wątpię), ale w „dwójce” ciekawe elementy wyposażenia wypadają z przeciwników niezwykle rzadko. Kurczę, jakby na to nie spojrzeć, to swój arsenał przez całą kampanię wymieniłem zaledwie kilka razy, co jest czymś niezrozumiałym. W innych produkcjach tego typu, zazwyczaj po każdym starciu przeglądam ekwipunek. W The Incredible Adventures of Van Helsing II wykonywanie tej czynności zazwyczaj kończyło się na wyrzuceniu wszystkich itemów, ewentualnie przetransportowaniu ich do kryjówki i spyleniu sprzedawcy, bo syf trafiał mi się niesamowity, a poza tym było go mało (chwała temu, komu uda się zapełnić menu). Dziwna sprawa.

Tak samo dziwna jest oprawa graficzna, które nie zmieniła się nic, a nic w porównaniu do „jedynki”, ale za to potrafi teraz ciąć niemiłosiernie przy większych zadymach, czyli dość często podczas drugiej połowy gry. Może i nie mam wypasionego kompa, który ciągnie Crysisa 3 na maksymalnych detalach, ale umówmy się, seria The Incredible Adventures of Van Helsing nie należy do najładniejszych na rynku, więc powinna śmigać bez problemu na PC-tach ze średniej półki. Niestety tak nie jest, nawet po wyłączeniu czego się da. Nie znam się na kwestiach technicznych, ale coś chyba jest mocno schrzanione w kwestii optymalizacji.

Warto także wspomnieć, że i w przypadku sterowania producenci nie pokazali klasy, gdyż czasami postać w ogóle nie reaguje na nasze komendy. Stoi ten nasz syn Van Helsinga jak kołek i ani myśli się ruszyć. Nawet po śmierci, kiedy jest zjawą, nie może się przedostać w inne miejsce, chociaż 5 sekund później nie ma problemów, by przejść przez tę samą chmarę wrogów, co czasem po prostu wkurza.



Niektórzy po przeczytaniu tego tekstu mogą pomyśleć, że się wożę trochę po tej grze, jednak tak naprawdę bawiłem się przy niej świetnie. Spodziewałem się po prostu więcej, zwłaszcza, że obietnice były… obiecujące (właśnie odkryłem Amerykę). The Incredible Adventures of Van Helsing II jest - zwyczajnie - częścią pierwszą, mniej klimatyczną (niestety), ale za to zabawniejszą i z fajną Chimerą. Jest to wiec dobry tytuł, ale hitu nie ma.