Kolejny problem Titanfall objawia się w trybach rozgrywki. Tych jest zaledwie 5 i - nie oszukujmy się - daleko im do oryginalności. Mamy klasyczny deathmatch, z udziałem piechoty i Tytanów. Jego odmianę, gdzie nagradzane jest wyłącznie posyłanie do grobu Pilotów. Przejmowania flagi czy określonych punktów na mapie. Na koniec zaś wariant, który zwie się Do Ostatniego Tytana i zdaje się być najbardziej unikatowym, choć to raczej marne pocieszenie. Chodzi bowiem o walki wyłącznie w mechach, wygrywane przez zespół, który jako pierwszy zlikwiduje maszyny wroga (brak respawnu po śmierci). Znając politykę Electronic Arts, świeże warianty rozgrywki dostaniemy w dodatkach DLC, na co - z braku laku - po cichu liczę; inaczej po czasie może powiać nudą.

Nieco zaskoczył mnie fakt, że Respawn Entertainment zdecydowało się umieścić w grze tryb fabularny. Od razu ostudzę zapał typowych samotników, bowiem ten rozgrywany jest i tak wyłącznie w formie sieciowej, a polega na tym, iż bierzemy udział w kolejnych starciach z innymi graczami, a te przerywane są filmowymi wstawkami, jak i komentarzami w trakcie samej zabawy. Choć z opisu wydaje się być to pomysłowe rozwiązanie, to praktyka wyjawia jego wady – dynamiczna rozgrywka nie pozwala śledzić wypowiadanych kwestii, przez co bardzo szybko zgubiłem się w nakreślanej przez twórców opowieści. Mamy tam jakieś starcie dwóch stron, chciwej korporacji i lokalnych banitów, ale kogo to w ogóle obchodzi, kiedy na ekranie tyle się dzieje?