Włoska gra oferuje również tryb dla wielu osób. Przynajmniej wyczaiłem go w opisie, bo tak naprawdę do tej pory nie wiem co i jak. W opcjach nie mogę go znaleźć, w statku kosmicznym również. Nie wiem, może chodzi po prostu o zapisywanie zdobytych planet. Napotkałem kilka razy na wieże ze swojskimi nazwami, więc może o to chodzi. Tak czy siak, jest to coś dziwnego, jak cała ta produkcja zresztą, więc jeżeli liczycie na wspólne rozwiązywanie kolejnych łamigłówek, to chyba zdajecie już sobie sprawę, że się zawiedziecie.

Wszystko to w akompaniamencie minimalistycznej oprawy audio-wideo, która składa się właściwie tylko z barw i kilku kształtów. Poruszamy się bowiem po kuli, „budynki” to proste figury i bryły geometryczne, a „broń" to ich kilku warstwowa miniatura (ostrosłup połączony z kilkoma walcami, itd.). Całość wygląda jednak zupełnie znośnie, całkowicie abstrakcyjnie i ma w sobie to coś. Jakieś takie magnetyczne szaleństwo. MirrorMoon EP do pięknych w życiu bym nie zaliczył, ale do wyróżniających się i ciekawych jak najbardziej.



Produkcja studia Santa Ragione z pewnością należy do grona intrygujących produkcji, jednak i tak nie poleciłbym jej nikomu, kto nie lubuje się w łamigłówkach. Tytuł jest po prostu zbyt dziwny, by zaskarbić sobie serca kogokolwiek innego. Ja bawiłem się dobrze przez jakieś 3 godziny, później zaczęło się wymuszanie kolejnych ruchów, byleby pograć dłużej. Myślałem, że coś jeszcze mnie zafascynuje, że jednak całkowicie zakocham się w tej pozycji, ale nic takiego się nie stało. Tak, jak piszę - tylko dla zagorzałych fanów gier logicznych.