Fabuła to czyste science-fiction. W wyniku pewnych niekorzystnych działań, laboratoria korporacji Omicron Initiativ zostały doszczętnie zniszczone, pracownicy zaś zniknęli zostawiając maleńką notatkę: „musieliśmy to zrobić”. Z pomocą Samanthy Vice - przyjaciółki z oddziału - postaramy rozwiązać tę zagadkę. Gdyby nie to, iż w specjalnych pomieszczeniach pracowano nad bronią i innowacyjnymi rozwiązaniami dla pewnych panów z karabinami maszynowymi u pasa, nic bym nie podejrzewał. Scenariusz może nie reprezentuje klasy światowej i zbyt porywający nie jest, to jak na tzw. „zapchajdziurę” wyszedł całkiem sprawnie. Koniec końców deweloperzy dostarczyli zgrabną opowieść, stosunkowo lekkostrawną i przyjemną w odbiorze. Przed każdą misją w wątku fabularnym o sytuacji w terenie zaznajamia nas dowódca, rzucając szerszymi lub mniej, opisami. Jak pisałem, kampania zabierze nas na manewry podczas 21 misji, na wielu różnorodnych terenach. Od pustyni, poprzez lasy, kończąc na skutych lodem syberyjskich tundrach. Tak, Rosjanie również są w to zamieszani…



Isotope 244 zaserwowało graczom pokaźną garść wszystkiego. Nie licząc już lokacji czy możliwości rozegrania scenariuszy – oddelegowali oni do naszej dyspozycji ponad 130 jednostek, podzielony na dwa rodzaje: lądowe oraz powietrzne. Lądowe to nic innego jak piechota, wszelkie pojazdy opancerzone czy inne m.in. bateria przeciwlotnicza. Powietrzne zaś reprezentują klasyczne samoloty, śmigłowce etc.. Krótko mówiąc: jest w czym wybierać, ponieważ do tego dochodzą różne klasy poszczególnego uzbrojenia. Ciężki i lekki wojak, bardziej opancerzone pojazdy lub mniej – a to tylko wierzchołek góry lodowej. Wielki plus należy się twórcom także za zaprojektowanie tych wszystkich „junitów”, ale również za sam design wszelakich odwiedzanych miejsc. Są bardzo klimatyczne i nastrojowe – w połączeniu z dynamiczną ścieżką dźwiękową tworzą niebotycznie dobrą całość.

O czym jeszcze muszę powiedzieć, to rozmiar potyczek. Ten może napawać optymizmem, a nawet powinien, albowiem zdarzają się bitwy z udziałem – lekko licząc – pięciu tysięcy uzbrojonych typków. Tym samym rozmiar mapy sprawia bardzo dobre wrażenie. Drobne zastrzeżenia mam pod adresem multiplayera. O ile single jest dość hermetyczny, to jednak bardzo przyjemny, o tyle multik niespecjalnie spełnia swoje zadanie, bo… nie miałem okazji go przetestować. Nie istnieje żaden serwer, gdzie mógłbym rozegrać jakąkolwiek partyjkę z żywą osobą. Albo u mnie jest coś nie tak, albo w to po prostu gra niewystarczająca liczba osób! Bardzo szkoda, ponieważ wariant z kilkoma przeciwnikami na mapie, każdy zaś myślący własnym – a nie komputerowym – umysłem, byłby doskonałą przerwą pomiędzy ogrywaniem nieco tępego SI w kampanii.



Sumując to wszystko do kupy, śmiało stwierdzam, iż Machines at War 3 stanowi doskonały powrót do przeszłości. To fantastyczny hołd klasyce, a przy tym wyśmienity kąsek dla ciągle pocinajacych w stareńkie C&C. Może choć na chwilę oderwą się od tytułu sprzed kilkudziesięciu lat, by co prawda wrócić niemalże do tego samego, lecz w nieco bardziej podrasowanej oprawie. Niemniej, w przypadku Machines at War 3 mamy do czynienia z widokiem z góry i w podobnym tonie, jak to miało miejsce w Command & Conquer, aczkolwiek z nieco bardziej wyostrzonymi teksturami i lepszej jakości. Koniec końców 130 jednostek, ogromne bitwy i niezgorszy design map muszą przyciągnąć Waszą uwagę – przynajmniej tę grupkę domorosłych strategów.