Raził mnie również lekko niedopracowany model zabawy. Wprawdzie prowadzenie ścigaczy należy do czynności zupełnie przyjemnych i ma swój urok, ale jednak został on oszpecony poprzez pewne głupotki. Np. bardzo frustrujące są sytuacje, w których drobne zarysowanie bandy powoduje wywrotkę naszego ścigacza. Denerwujące bywały też porozstawiane gdzieniegdzie przeszkody na torze, dość znacząco utrudniające płynne przejazdy. Osobiście zabrakło mi również jakiejś mini mapy prezentującej tor, na którym się znajdujemy - Death Road należy do gier dynamicznych i czasem, najzwyczajniej w świecie, nie jesteśmy w stanie dostatecznie szybko zorientować się, w którą stronę powinniśmy za chwilę skręcić. Jest to spore utrudnienie – tym bardziej, że trasy często są skomplikowane. Kolejne niedopatrzenie tyczy się różnorakich bonusów, które zbieramy podczas wyścigu (dzięki nim np. doładowujemy swoje turbo, reperujemy pojazd, czy uzupełniamy amunicję). Problem przejawia się tu w nie najlepszym rozmieszczeniu owych bonusów i ich częstej wybiórczości. O co dokładnie chodzi? Otóż notorycznie ma miejsce sytuacja, w której zawodnik prowadzący w wyścigu zgarnia nam sprzed nosa wszystko (w tym turbo), a my – z racji ich usytuowania – nie mamy szans by mu owe dobrodziejstwa podebrać. Wydawać by się mogło, że jest to drobiazg – ale jak się okazuje, drobiazg niezwykle dokuczliwy!



Nasze szaleńcze rajdy stoczymy na ośmiu futurystycznych, dość różnorodnych trasach. Choć liczba oszałamiająca nie jest i trochę szkoda, że autorzy nie zaimplementowali jeszcze dwóch czy trzech torów, ale ostatecznie zbyt mocno nie czuć ich powtarzalności. Pewną rekompensatą są dobre projekty przejazdów i ładne scenerie.

Ponadto do naszej dyspozycji oddano siedem pojazdów - z tego aspektu jestem jednak mało zadowolony. Przede wszystkim, zupełnie nie podobają mi się projekty wizualne ścigaczy. Wyglądają na maszyny bardzo toporne, nie prezentują się zbyt estetycznie i – ogólnie – bardziej przypominają kombajny niż futurystyczne wyścigówki. Poza tym, nie wszystkim może się spodobać fakt, że każda kolejna maszyna jest wyraźnie „mocniejszy” od poprzedniej, a my nie będziemy mieć praktycznie żadnego dylematu podczas doboru (bo np. nie mamy szansy wybrać, czy chcemy pojazd szybszy, czy też bardziej zwrotny – prawie zawsze wszystkie te cechy rosną wykładniczo). Myślę, że i ten element można było nieco bardziej doszlifować.

W kwestii oprawy wizualnej nie można mieć większych zastrzeżeń. Mimo że Death Road nie jest grą szczególnie zaawansowaną technicznie, a grafika nie należy do tych powalających, jest dość szczegółowa, a tory odpowiednio skomponowane - tragedii więc nie ma. Wyraźnym atutem produkcji jest też jej oprawa dźwiękowa, głównie za sprawą bardzo dobrych, futurystycznych kompozycji muzycznych. Jest to chyba najmocniejszy element gry, a przygotowane utwory doprawdy cieszą ucho – w szczególności ucho sympatyków elektronicznej muzyki.



Reasumując, Death Road nie zalicza się do gier o szczególnie wysokiej jakości i raczej nie będzie mocnym ogniwem naszego eksportu, ale ostatecznie nie jest także produkcją nadzwyczaj złą i totalnie niegrywalną. Na dobrą sprawę, gdyby usprawnić kilka elementów, wywalić niepotrzebne rozwiązania i zmniejszyć chaos panujący na ekranie, mielibyśmy do czynienia z zupełnie przyzwoitą ścigałką. W takim kształcie jest po prostu przeciętnie, ale autorzy są w stanie poprawić ten stan rzeczy odpowiednimi łatkami – o co apeluję i do czego namawiam!