Bayonetta (Xbox 360)

Ta gra mnie wcale nie interesuje ale znalazłem materiał pokazujący że będzie można grać jedną ręką Bayonetta

Fani Devil May Cry muszą mieć to boska gra polecam

Obecnie gram i powiem tylko tyle,że dla osób szukających bezstresowej rozrywki,a do takich należę,główkowania wystarczy mi na co dzień w realu:-) gra jest rewelacyjna,system walki bardzo dopracowany o oglądanie tego co panienka wyprawia na ekranie telewizora daje nieziemską frajdę.Ostatnio tak dobrze bawiłem się przy Ninja Gaiden.
Polecam ze spokojnym sumieniem.

Też słyszałem bardzo dużo dobrego na temat tej gry, ale zawsze brakowało mi odwagi, żeby samemu przetestować... Jestem uczulony na te japońskie kolorki itd., a poza tym nie przepadam za Devil May Cry... O wiele bardziej wolę God of War.

Kto wie, może kiedyś, jak będzie kosztować grosze...

Ale tego Fly Me to The Moon to nie daruję...

Capcom i jego DMC, RE był dla mnie najlepszym "koncernem growym". Teraz wiem, że Sega zmiotła nawet DMC!

Gram od wczoraj w to, i powiem szczerze że gra wymiata. Czuć klimat Devil May Cry, do tego charyzmatyczna bohaterka która wie jak się ruszać ;> i piękny taniec walki. Polecam każdemu kto lubi takie klimaty.

Bayonetta to kolejny tytuł, który chodził mi po głowie od dłuższego czasu, a który stosunkowo szybko wciągnąłem za sprawą Game Passa na Xboksie One. Co tu dużo mówić - gra zachwyca na wielu polach. W głównej mierze jest to zasługa diabelnie seksownej głównej bohaterki, co rusz przybierającej wyzywające, dwuznaczne pozy. Ten adresowany do dojrzałego odbiorcy erotyzm jest obecny w każdej walce, w każdym ruchu Bayonetty - tu szpagat, tam pole dance na drzewcowej broni i do tego ten słodki buziak na koniec zdejmujący pieczęć, blokującą przejście. Oczywiście, gra nie stoi wyłącznie seksualnością - to znakomity slasher z niebanalnym pomysłem na siebie i fabułą trochę w klimatach Darksiders. Bayonetta jako wiedźma mocno związana z ciemnymi mocami, zajmuje się eksterminacją cudacznej często armii drugiej strony konfliktu. PlatinumGames należą się brawa za oryginalność przeciwników - atakują nas nie tylko pierzaste anioły, ale też np. buzie małych cherubinków wyrwane prosto z sakralnych dekoracji. Mimo to nie posądzałbym tej gry o obrazoburczość - owszem, są tu motywy religijne, ale nikt nie znieważa konkretnych symboli czy dogmatów, dopisując wręcz dodatkową, osobną mitologię.
Bayonetta to także umiłowanie kampy i kiczu, znane chociażby z MGS-ów. Są tu przegadane dialogi, masa teatralnych, zbędnych ruchów postaci i scen, różne konwencje (np. statyczne obrazy z dialogami w tle, wstawione w rolkę taśmy filmowej), czy wreszcie szalona muzyka towarzysząca akcji zamiast spodziewanych, podniosłych, symfonicznych utworów. Do tego dochodzą całkiem ciekawe postaci i świetne, wieloetapowe bossfighty, że już nie wspomnę o oczywistościach w postaci lawiny WTF-ów. To ostatnie szczególnie uwielbiam w japońskich grach, a w PlatinumGames zdają się drzemać nieprzebrane pokłady pomysłowości i zwariowanego podejścia do projektowania urozmaicających typowy, slasherowy gameplay, etapów. Polecam każdemu fanowi slasherów i japońskiego podejścia do tworzenia gier.