Sama walka, w przybliżeniu wygląda podobnie to tej, ze starych TR’ów: Lara automatycznie namierza przeciwników, po czym do nich strzela... Tym razem możemy jednak robić uniki (oczywiście nie takie a’la Neo – mówię o przewrotach, saltach itp.) oraz mamy elementy walki wręcz, co jest nowością. Trochę szkoda, bo możemy jedynie kopać, robić wślizg w przeciwnika i skakać na niego po czym się od wroga efektownie odbić i w trybie zwolnionego tempa faszerować go ołowiem (niezłe wrażenie, chociaż z czasem robi się to ciut monotonne). Walka jest więc widowiskowa i bardzo żwawa, co jest zdecydowanie dużym plusem! Minusem jest jednak fakt, że rodzajów przeciwników jest tu raczej mało. Trochę zwierząt, paru ludzi, kilka bosów... Nic nadzwyczajnego. Prędko zaczyna się mieć też wrażenie, że walczy się z kserokopiami.

Legend oferuje także poziomy, w których to akcja rozgrywa się nieco bardziej mobilnie – mianowicie na motorach. Prezentują się one jednak dość średnio: fizyka jazdy jest nierealistyczna, a owe misje same w sobie są dość nudne na dłuższą metę. Oprócz tego, są także miejsca, w których akcja rozgrywa się sama, a my musimy w odpowiednich momentach wciskać odpowiednie kursory, aby rozgrywka mogła potoczyć się właściwym szlakiem.

By zbytnio nie odbiegać od tradycji, autorzy i tutaj zaimplementowali różne sekrety w poziomach. Prawie na każdym z nich, możemy znaleźć coś w stylu trofeów, które odblokują nam nowe ubrania, cut-scenki, czy zmodernizują broń. Jest to jednak coś dla osób, które grę już skończyły, a nie chcą się z nią zbyt szybko rozstawać – tym bardziej, że Legend nie grzeszy długością i przechodzimy go w jakieś 2 – 3 dni spokojnego grania.

Wizualnie, siódma część Tomb Raidera objawia nam się naprawdę olśniewająco ! Krajobrazy – jak już zdążyłem wspomnieć – totalna magia. Odwiedzamy tak śliczne miejsca, że ślinka cieknie na samą myśl, że mogło by się tam być... Równie fajnie zrobiono także grobowce, podziemia i tym podobne lokacje. Do prawdy, dawno czegoś takiego nie widziałem! Bardzo przyzwoicie zrobiono też wszelkie animacje, ruchy itp. – wyglądają bardzo realistycznie i „właściwie”. Ogromnego przeistoczenia doznała także sama Lara. Jej twarz zrobiono na podstawie twarzy prawdziwej modelki, której Bozia bynajmniej urody nie pożałowała! W związku z czym, Panna Croft wygląda doprawdy szałowo! Warto jeszcze napomnieć o trybie Grafiki Nowej Generacji który, mówiąc w skrócie sprawia, że Legend wygląda po prostu... kosmicznie. Trzeba mieć jednak również kosmicznego komputera, aby móc się w pełni tym delektować :).

Bardzo fajnie przygotowano również udźwiękowienie: muzyka lecąca w tle wpasowuje się idealnie w tajemniczy klimat gry. Są to też wszystko bardzo niebanalne kompozycje. Nie jest to jednak melodia „do nucenia” – ona po prostu tworzy tło i klimat. Nagrano także masę dialogów, co udało się bardzo dobrze: lektorzy świetnie wczuli się w postacie, które „czytają”. W koło słychać także inne, bardzo realistycznie brzmiące dźwięki, takie jak ptactwo czy choćby szum rzeki. Całokształt audio-wizualny stoi więc na naprawdę bardzo wysokim poziomie!

Nie ma co się okłamywać: siódma część TR’a wypada naprawdę nieźle, chociaż fakt, że możemy się z grą rozstać już po paru dniach, wpływa nieco ujemnie na całokształt. Niektórzy mogą także twierdzić, że gra jest zbyt arcadowa jak na cały cykl. Według mnie jednak, taka zmiana wyszła Legendzie na dobre. Naprawdę, jest to pozycja bardzo ciekawa i godna uwagi.