Sama rozgrywka jest absolutnie nudna, chaotyczna i miałka. Eliminowanie rzesz oponentów jeszcze nigdy nie było aż tak męczące, a w dodatku, dawno nie spotkałem się z tak pełną zamętu „zabawą”. Chwilami już kompletnie nie wiadomo, co się właściwie dzieje na ekranie; adwersarzy jest za dużo, nasi kompani nie walczą zbyt dobrze, a często nawet nie widać kiedy oponenci padają od naszych strzałów, a kiedy po strzałach kolegów. Autorzy wprawdzie starali się uczynić rozgrywkę dynamiczną, ale powstał jeden wielki bajzel. Nie ma to ani klimatu, ani koncepcji. Jest jedna wielka katorga!



Ubisoft teoretycznie próbowało jakoś urozmaicić destrukcję, jednak nic dobrego z tego nie wyszło. Coś tam niby wybucha (czy to beczki, czy pojazdy), podczas rozwałki możemy chować się za osłonami (choć jest ich bardzo niewiele), w przypadku walki w zwarciu atakujemy wrogów ciosami nożem, a nawet wykonujemy egzekucje. Gdy natomiast w naszym kierunku idzie większa grupa, potraktujemy jej członków granatem. Czasami znajdziemy również jakieś bonusy zwiększające wartość naszego ataku, tudzież szczególną broń, która w teorii powinna zwiększyć nasze szanse na przetrwanie. To wszystko jednak stanowczo za mało, by mówić o jakiejkolwiek frajdzie płynącej z rozgrywki. Niezniszczalni 2 są zbyt chaotyczni i prostolinijni, by dostarczać przyjemności nawet tym mniej wymagającym graczom.

Produkcja podzielona została na cztery rozdziały, te zaś składają się z zestawu pięciu misji. Chociaż liczba zadań może wydawać się dość duża, nie spodziewajcie się cudów – niektóre z nich ukończyć można w dosłownie kilka minut, a całą grę w 3-4 godziny. Warto tu zaznaczyć, że zaimplementowano także etapy, w których zasiądziemy za karabinem maszynowym śmigłowca i z jego pokładu dokonamy solidnych zniszczeń na powierzchni ziemi. Nie są to mimo wszystko dodatki podnoszące niski poziom tytułu.

Twórcy nie chcąc oddawać do dyspozycji graczy produkcji aż tak banalnej (…), zaimplementowali system rozwoju naszych bohaterów. Podczas każdej z misji zdobędziemy punkty doświadczenia, które możemy wydatkować na rozwój trzech cech podwładnych (zdrowia, zdolności motorycznych oraz walki wręcz) oraz na zwiększanie ich umiejętności posługiwania się bronią. Są to jednak bardzo skromne opcje i one także nie wpływają zbyt pozytywnie na wrażenia płynące z zabawy.

Zaletą jest natomiast fakt, iż Niezniszczalni 2 został wyposażony w system kooperacji. Wystarczy tylko zgromadzić kilku kumpli w połączeniu sieciowym i wszystkie z dostępnych misji możemy przejść w ich towarzystwie. Chętnych za pewne będzie jednak brakować, wszak dla samego trybu współpracy kupować gry nie warto, tym bardziej, że nie jest on aż tak fascynujący. Jego konstrukcja to standard wedle dzisiejszych schematów.



W kwestii oprawy Niezniszczalni również prezentują poziom po prostu słaby. Mamy do czynienia z przestarzałymi, niezbyt atrakcyjnymi teksturami, słabą animacją, mało porywającymi efektami wybuchów itd., nie wspominając o jakimkolwiek braku interakcji – bardzo mało elementów można zniszczyć. Całości tej kiepskiej paczki dopełnia ścieżka dźwiękowa, która również nie prezentuje się najlepiej, chociaż odgłosy wybuchów czy strzałów nie są tragiczne. Przeszkadza natomiast kulawy dubbing (aktorzy filmowi nie użyczyli głosu w grze) - brzmi sztucznie i bez życia.

Podsumowując, jeżeli lubicie markę Niezniszczalnych, to zbierajcie sobie ich figurki, koszulki, plakaty, albo zapiszcie się do funpage’a na facebooku, ale darujcie sobie kontakt z tworem Ubisoftu. Jego poziom jest absolutnie poniżej jakiejkolwiek krytyki, a gra nie gwarantuje praktycznie żadnych pozytywnych doznań. Francuski kolos poszedł na absolutną łatwiznę i próbuje sprzedać coś, co nie powinno ujrzeć światła dziennego.