Wraz z postępami w kampanii przybywa chętnych do skosztowania sztandarowego dania bliźniaków. Pod koniec zabawy gra staje się jednym wielkim popisem logistyki – jak wszystkich usadzić, jak manewrować między stolikami i co zrobić, by czekający w kolejce nie wściekli się. O co chodzi? Każdy z przeciwników posiada stan „zdenerwowania” – informuje gracza o tym bardzo przejrzysty pasek umieszczony pod postacią. Aby nie dopuścić do wyzerowania się tegoż elementu wystarczy szybciej wybierać miejsce gościom i podawać im jadło. Jeśli nie wyrabiamy z ciągle rosnącą ilością klienteli, twórcy zaimplementowali do produkcji pewnego rodzaju wspomagacze. Gdy wściekły zombie jest zbyt zdenerwowany, wystarczy nacisnąć na przycisk z ikoną serca, a natychmiast łagodnieje. Innym, przydatnym tego typu bonusem jest wywalenie potwora z kolejki. Do wykorzystania mamy dużo więcej takich upraszczaczy (choćby zamienienie dowolnego stwora w chodzącego trupa celem uniknięcia burdy – zombie są neutralne względem reszty), lecz opisanie właściwości ich wszystkich zajęłoby mnóstwo miejsca. Są to bardzo przydatne dodatki – niekiedy nie sposób z nich nie skorzystać, gdyż program (szczególnie w późniejszym fragmencie) narzuca iście zabójcze tempo.



Nadrzędnym zadaniem, które musi spełnić rodzeństwo jest zgromadzenie takiej ilości pieniędzy, by kryterium, jakie postawili przed nami deweloperzy zostało wypełnione przynajmniej na minimum – jedną gwiazdkę. Cash zdobywamy dzięki wszystkim czynnościom wykonywanym na rzecz klienteli. Od zapraszania jej do stołów, poprzez podawania jedzenia, na sprzątaniu skończywszy. By zwiększyć efektywność, w niektórych sytuacjach mnożnik punktów zwiększa się, dodając do puli dwukrotnie, a nawet czterokrotnie większą sumę niż gdybyśmy robili to normalnie. Chodzi np. o zabranie 2 „talerzy” (wiader – sam posiłek rozkładany jest na blacie) bez przerywania tego jakąkolwiek inną czynnością. Warto podporządkowywać sposób grania pod ten model, ponieważ najnormalniej w świecie zdobywamy więcej mamony potrzebnej do skończenia levelu. Możemy też ją wydawać u wędrownego sprzedawcy wyżej wymienionych wspomagaczy – jeśli sądzimy, iż w danym poziomie nie będzie potrzebne nam nienaturalne przyspieszenie chodu kelnerki, możemy śmiało wymienić na coś innego. Naturalnie, za stosowną ilość pieniędzy.



Na koniec zostawiłem opis tego, co oferuje gra. Pierwszy tryb z brzegu: Quick Play – jak sama nazwa wskazuje, pozwala na szybkie rozpoczęcie zabawy. Pod nim widnieje Story, które jest de facto kalką tego, co prezentuje Szybka Gra. Z tym że pozwala wybrać bohatera, a także ma trzy sloty na save’y. Najbardziej urozmaiconym wariantem rozgrywki jest All-You-Can-Eat, lecz – generalnie – nie odstaje od szlaków utartych już przez resztę. To po prostu zwykła walka o wydarcie jak największej liczby pieniędzy na punkty w lokacjach odblokowanych w kampanii fabularnej.

Trudno coś więcej powiedzieć o tej produkcji, oprócz tego, co wymieniłem wcześniej. Nieziemsko wciągająca rozgrywka, ciekawa i nietuzinkowa oprawa graficzna, dużo myślenia i główkowania. Wielki plus dla autorów, bowiem wszystkie misje wymagają od nas sporej dawki pomyślunku, a niekiedy głębszego zastanowienia się, co czasami nie jest dobrą decyzją, gdyż klienci się niecierpliwą, a gotówka ucieka. To wszystko podane w bardzo przystępnej i taniej formie powoduje, że Dead Hungry Diner zasługuje na pełną "ósemkę" – jest bardzo dobrym tytułem! Mogę go śmiało polecić wszystkim, którzy nie boją się ruszyć "makówką" i lubią wyzwania – tych w produkcie Black Market Games nie brakuje! Nie przeszkadza nawet brak wsparcia dla formatu obrazu 16:9, przez co gramy z paskami czerni po bokach. Gameplay prezentuje się interesująco, a to się liczy!