Chęć przetrwania w niejednym wzbudziła już najokrutniejsze instynkty. Ale nie w bohaterze Don’t Starve, sympatycznym choć niepotrafiącym mówić człowieczku, który niewzruszenie przemierza kolejne wrogie tereny w poszukiwaniu… no właśnie – czego? Tego nie wie on sam, zaś naszym zadaniem jest przetrwanie jak największą ilość dni w tym nieprzyjemnym środowisku.
Chęć przetrwania w niejednym wzbudziła już najokrutniejsze instynkty. Ale nie w bohaterze Don’t Starve, sympatycznym choć niepotrafiącym mówić człowieczku, który niewzruszenie przemierza kolejne wrogie tereny w poszukiwaniu… no właśnie – czego? Tego nie wie on sam, zaś naszym zadaniem jest przetrwanie jak największą ilość dni w tym nieprzyjemnym środowisku. Czy nam się uda, to zależy tylko i wyłącznie od pomysłowości oraz kreatywności, ponieważ nieraz zmuszeni będziemy do eksperymentowania z wynalezionymi sprzętami, a nie korzystania z wszelkich instrukcji.
Pierwszy pozytyw wędruje w stronę stricte techniczną. Miałem do czynienia z betą, więc normalną sytuacją byłoby, gdyby program wywalał niekiedy krzaczki, albo całkowicie sypał się do pulpitu. Byłem mile zaskoczony, gdy podczas kilkugodzinnej przygody ani razu nie spotkałem się z jakimikolwiek błędami. Pod względem technicznych aspektów Don’t Starve stoi na wysokim poziomie – co prawda premiera zaplanowana została na 23 kwietnia bieżącego roku, więc oczywistą koleją rzeczy wydaje się dopracowanie klienta do w miarę stabilnego pułapu. Mimo to nieraz spotykałem się z gorzej zoptymalizowanymi, czy kompletnie niedorobionymi produktami.
Do wyboru miałem tylko (albo aż) dwa tryby zabawy. Przy czym zaznaczam: jeden nie różnił się od drugiego. Ten określony mianem „Adventure” był tym samym, co „Sandbox”. W obu przypadkach budzimy się w towarzystwie tajemniczego jegomościa imieniem Maxwell. Nieco diaboliczny wygląd pozwala nam się domyślać, w jakim celu ten pan wskrzesił niecną duszę protagonisty. Okazuje się, że Willson (Willow – dama) to enigmatyczny naukowiec, który – mówiąc prozaicznie – dokończył już żywota. Teraz wracamy do świata śmiertelników, by… przeżyć. Innego celu gra nie wyznacza, nie rzuca questami głównymi, czy to pobocznymi na lewo i prawo. Deweloperzy jasno określili przesłanie produkcji – czysty survival. I pod tym względem wyszło perfekcyjnie.
Stoimy o własnych siłach – warto by przeszukać najbliższe otoczenie w poszukiwaniu materiałów na rozpalenie ogniska. Niestety, nie możemy poruszać się nocą (pomijam stworzenie pochodni) bez jakiegokolwiek światełka przy sobie. W takiej sytuacji znienacka podbiega do nas nieznana istota i rozszarpuje na kawałki, wywołując falę wulgaryzmów i zmuszając do rozpoczęcia rozgrywki od nowa. Warto wiedzieć, iż brak jest tutaj jakichkolwiek punktów zapisu, czy własnoręcznego sejwowania przygody – gra zapisuje się tylko wtedy, gdy uda nam się przetrwać kolejny dzień. W przeciwnym wypadku musimy bawić się od zera. Szczególnie frustruje to podczas rozgrywki, w której uda nam się zobaczyć 4-5 wschodów słońca. Jednak im dalej w las, tym robi się nieco łatwiej. Wszak wiemy, co powinniśmy zrobić i w jakiej kolejności.
Pierwsze co, to koniecznie trzeba uciułać z kilka suchych szczap. Do tego krzemienie. Posłużą one do zmajstrowania pierwszych narzędzi – kilofa oraz siekiery. Don’t Starve jest w pewnym stopniu (a przynajmniej podczas 2-3 godzin rozgrywki) sporych rozmiarów reakcją łańcuchową: skolekcjonowane patyczki i kamyczki, stworzone w prymitywne przedmioty pracy codziennej, potrzebne są do ścięcia drzew i wydobycia minerałów z dużo większych skał. Do wykonania źródła światła potrzeba jeszcze kilku kęp trawy. Później szybkim kliknięciem z panelu na lewej stronie wykonujemy je i voila – mrok nam nie straszny. Z kolei kilofem rozłupujemy głaz, by ze szczątków pozbierać minerały oraz – w minimalnych ilościach – złoto, a także ogromne samorodki do późniejszego obrobienia. Skałę przeznaczamy z kolei na owe narzędzia, zaś „króla metali” do specjalnej machiny, która pozwoli na konstruowanie następnych, bardziej skomplikowanych wynalazków. Jest nawet brzytwa, ponieważ bohater po pewnym czasie przywdziewa bardzo męską brodę – z czasem robi się coraz dłuższa.
Z różną częstotliwością deweloperzy dodawali nowych chętnych. 
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler