Idąc dalej, niektóre jednostki posiadają umiejętności specjalnie. Saperzy są w stanie stawiać struktury, w tym mury z worków oraz budynki bazy. Strzelcy potrafią przejmować np. rafinerie ropy albo kopalnie żelaza (dwa kluczowe surowce, pozwalające nam rozwijać swoją armię). Grenadierzy są niezastąpieni gdy natrafiamy na wrogów w jakimś okopie – pod warunkiem, oczywiście, że uda nam się zakraść na odpowiednią odległość, by rzucić ładunek wybuchowy, co nie jest łatwe.

Zróżnicowanie jednostek sprawia, że w Iron Harvest istotna jest taktyka walki. Rozstawianie oddziałów „na pałę” raczej nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Nasza niewielka drużyna szybko zostanie zlikwidowana przez lepiej uzbrojonych albo dobrze ulokowanych przeciwników. Dlatego gniazda karabinów trzeba flankować, szukać alternatywnych dróg podejścia pod bunkry oraz właściwie dobierać przeciwników. Trzeba być bowiem świadomym tego, że mech jest solidnie opancerzony i grupa strzelców nie ma z nim szans. Lepiej skorzystać z oddziału wyposażonego w wyrzutnie albo znaleźć jakieś działo stacjonarne, tudzież karabin. Zapewni nam ono/on środki odpowiednie do zwycięstwa.

Wycinek gry, który mogłem sprawdzić zdaje się być nieźle przygotowany. Nie jest jednak tak, że nie dostrzegłem żadnych błędów. Nie do końca sprawnie działa sztuczna inteligencja naszych żołnierzy. Otóż często korzystają z bezsensownych ścieżek progresji, gubią się, a nawet nie reagują na nasze polecenia. Ten ostatni mankament jest najbardziej dokuczliwy, albowiem często dochodzi do samowoli wojaków, która niejednokrotnie psuje skrupulatnie realizowaną do tej pory strategię. Dlatego warto regularnie zapisywać stan rozgrywki. To jedyny sposób ograniczenia tego jakże wkurzającego zachowania.

Prócz powyższego nie zauważyłem żadnych innych problemów. Iron Harvest zdaje się być porządnie zoptymalizowane i na moim komputerze (RTX 2080 Ti oraz Ryzen 3600) działało bez żadnych zająknięć w 4K. Ponadto jest ono bardzo estetycznie wykonane. Mapy są zróżnicowane i pełne detali. Modele jednostek okraszono natomiast ładnymi teksturami oraz naturalnie wyglądającymi animacjami. Nieźle wypada też dubbing oraz udźwiękowienie, choć niektóre kwestie wypowiadane przez bohaterów brzmią dość dziwnie ze względu na akcent. Nie jest to jednak nic, co mogłoby przeszkadzać w rozgrywce.

Sumując, Iron Harvest zapowiada się bardzo dobrze. Wydaje mi się, że to jedna z najbardziej unikatowych i najciekawszych strategii ostatnich lat. Z niecierpliwością czekam na wrześniową premierę oraz dalsze przygody bohaterów. Każdy został przygotowany z pomysłem, dzięki czemu autentycznie mam ochotę dowiedzieć się tego, co się z nimi stało.