W nowożytnym Battletoads etapy bardziej „pod gracza”, czyli te, w których de facto kontrolujemy wybranego bohatera (w biegu możemy przełączać się między ropuchami), niezwykle zręcznie zostały wymieszane z minigierkami czy sekwencjami QTE. To bez wątpienia z jeden z największych plusów gry – płynność w narracji i rozgrywce. Zabawa w produkcji Dlala i Rare przypomina nieco filmowe doznania, gdzie po kilku spokojniejszych momentach trafiamy na prawdziwy rollercoaster, a później dla niepoznaki kilka (nie)śmiesznych żartów.

Choć z tym poczuciem humoru trochę przesadzam, wszak komedia klasy A to nie jest, a kilka gagów to już bardziej Bake Rolls niż świeży chlebek. Koniec końców jednak satyryczna konwencja trafiająca w pewną, dość konkretną, stylistykę tworzy naprawdę udany z nią duet. Kilka razy sam uśmiechnąłem się pod wąsem – i nie było mi nawet głupio!

Gra cechuje się też sporą rozpiętością gatunków, które serwuje graczowi. Oryginalne Battletoads znane było z tego, że każdy etap był inny, wyróżniał się albo zupełnie innymi od poprzedniego mechanizmami, albo czymkolwiek znaczącym. Podobnie jest i we współczesnej wersji. Na przykład najpierw możemy mierzyć się z klasycznym bossem, atakującym nas dwoma, trzema ruchami, a my po prostu wyczekujemy na moment do ataku, a za chwilę kontrolujemy statek kosmiczny i gramy w klona Space Invaders, by na kolejnym poziomie wziąć się za rogi ze zwykłą platformówką w stylu ostatnio wydanego Ori and the Will of the Wisps.

Oczywiście, nie zabrakło miejsca dla kultowego już dla tego cyklu etapu z prowadzeniem pojazdu w wąskim tunelu i omijaniu pojawiających się przeszkód. Na szczęście, dzięki temu, że kamera została umieszczona za plecami postaci, dużo łatwiej jest sterować i nie stanowi on już swoistej ściany, która blokowała nas przed postępem.

Bardzo dobrze, uważam, wypada też ścieżka dźwiękowa. W trakcie zabawy słyszymy głównie energetyczne, rockowe kawałki przeplatane elektroniką, wprost lub tylko w pewnej części nawiązujące do typowych „arcade’ówek” z dawnych lat – chociażby ze wspomnianych reprezentantów gatunku beat ‘em up. I tak w ferworze walki i ogólnego zamieszania nie przysłuchujemy się za bardzo soundtrackowi, niemniej jednak odgrywa on istotną rolę w budowaniu pewnego klimatu.

Finalnie zaś Battletoads w edycji 2020 to naprawdę świetna przygoda z oldschoolowym sznytem! Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić – ewentualnie ostrzec Was, drodzy Czytelnicy – że jest to relatywnie dość krótka podróż. Mi ukończenie Battletoads zajęło ok. siedem godzin (wliczając w to oglądanie wszystkich przerywników filmowych, które łącznie – wydaje mi się – mogłyby być osobnym miniserialem animowanym). Jeśli jednak zdecydujecie się nawet na średni poziom trudności, możecie osiągnąć satysfakcjonujący Was czas gry.