Często też przez fakt, że różne umiejętności wyzwalane są w różnych czasach (są to ułamki sekund, ale niejednokrotnie kluczowe dla pomyślności całego przedsięwzięcia), cała akcja – choć na papierze wyglądająca niczym włamanie do Fort Knox, finezyjna i precyzyjna – pali na panewce.

Etapy są kompletnie nieliniowe – choć zawsze musimy dotrzeć do jakiegoś punktu, uwolnić kogoś, okraść lub zabić, to styl w jakim to zrobimy albo ścieżka pozostają wyłącznie naszą domeną. Co prawda niemal niemożliwe jest (piszę niemal, bo zapewne ktoś w nieodległej przyszłości znajdzie odpowiedni sposób na to) pacyfistyczne podejście i tak precyzyjne skradanie się, by nie zabić żadnego z przeciwników. Aczkolwiek większość wrogów możemy śmiało omijać i w rubryce „zabici przeciwnicy” w statystykach wieńczących dane zadanie widzieć tylko 1/3 możliwych celów.

Twórcom też bardzo zręcznie udało się wymieszać cele misji, w których nie zawsze musimy kogoś ukatrupić. Nie są one schematyczne, choć długie i obszerne, to zawsze oferują jakiś inny cel, łącznie z takimi szpiegowskimi wątkami, jak ustawianie się w tłumie i podsłuchiwanie, a także kradzież dokumentów.

Wraz ze zmieniającą się (w zależności od lokacji) i różnorodną ścieżką dźwiękową, Desperados III - jako całość - wypada wprost fantastycznie. Życzyłbym sobie, żeby powrót każdej marki wyglądał tak samo – gry wykonanej z pietyzmem, doszlifowanej, bogatej i oferującej tonę zawartości. Po skończeniu – i tak niekrótkiej – przygody z Johnem Cooperem i jego załogą, na gracza czekają nie tylko wyższe poziomy trudności, odznaki do wypełnienia (rozmaite kryteria, których musimy się trzymać w trakcie misji: unikaj wody, uratuj panią X jako pierwszą, zabij 10 przeciwników wybuchem dynamitu itd.), ale także specjalne wyzwania niejakiego Barona. Jeśli założyć, że po premierze może na nas czekać jakiś dodatek (lub kilka) z nowymi etapami i lokacjami, to nowy Desperados staje się naprawdę potężną produkcją. Na co osobiście liczę!