Co zatem mamy? Wyraźnie poprawioną oprawę wizualną. Chociaż i ten element jest bardzo nierówny jakościowo. Z jednej strony, cieszą wyraźniejsze tekstury, dokładniejsze twarze, ubiory, fryzury postaci – wszystko widoczne zwłaszcza podczas przerywników filmowych. Z drugiej jednak, chciałoby się więcej. Doskonałym przykładem na niebanalne odświeżenie bez potrzeby wchodzenia w najgłębsze detale mechaniki oraz silnika (jak w Mafii Remake) jest Saints Row: The Third – Remastered.

Życzyłbym sobie chociaż lepszej mimiki bohaterów albo nieco dokładniej wykonanych efektów związanych z poruszania się materiału (zwłaszcza ciuchów, które pod względem technicznym dzisiaj trącą już myszką). Efekty cząsteczkowe wypadają na tym tle całkiem przyjemnie (światło latarń rozpraszane wodą na ulicach nie niedawnym deszczu!). Podczas zimowych etapów oko cieszy dużo bardziej szczegółowo prezentujący się śnieg na ulicach. A jednak, mimo to hałdy puchu na samochodach to nadal te same, kanciaste bryły, co w 2010 roku. Nie-rów-no-ści!

No i ta przeklęta płynność. Naprawdę, nie rozumiem, dlaczego na Xboksie One X remaster gry z 2010 roku nie jest w stanie utrzymać stałych – nawet już nie sześćdziesięciu – pięćdziesięciu czy też czterdziestu klatek na sekundę! Wyraźne spadki są momentami odczuwalne na tyle, że zgrzyt moich zębów słychać było na sąsiednim osiedlu.

Co najlepsze, nie byłbym nawet zdziwiony, gdyby producenci tego liftingu mieli jakiś sztywny termin na oddanie projektu i stąd te niedociągnięcia. Mało czasu, dużo stresu – wyszło jak wyszło. Ale wydawca, firma 2K Games, trzymał wszystko w tajemnicy niemal do ostatniego momentu, więc powinna przyświecać idea „done when it’s done”. Srogo się rozczarowałem, że tak w istocie nie było. W moim odczuciu pakiet pt. Mafia: Trilogy, który ma trafić do sprzedaży wraz z debiutem remake’u pierwszej Mafii, może uratować tylko wymieniona właśnie Mafia: Definitive Edition. I oby tak było.