Chyba najjaśniejszym punktem całej operacji zwanej Ghost Recon: Breakpoint jest tryb eksploratora. To specjalny wariant dla osób, które chcą maksymalnie wczuć się w klimat i eksplorować całkiem sporą wyspę bez migających na ekranie znaczników. Zgodnie z nazwą, mapa zostaje pozbawiona specjalnych kropek informujących o celu naszej misji, a zadania posiadają opisy pozwalające zlokalizować odpowiednie miejsce (np. za zachód od x, przy wybrzeżu, pierwszy dom wysunięty na północ). W trakcie niektórych zadań musimy odnajdywać specjalnych, posiadających odpowiednie informacje, cywili, by zdradzili nieco więcej detali, bo bez nich nie jesteśmy w stanie prawidłowo rozpoznać celu questa. Tutaj bez wątpienia gra pokazuje swój pazur – ogromna lokacja, dowolny wybór drogi dotarcia do zadania, wiele pojazdów (helikoptery, motocykle, samochody)!

Sama Auroa jest bardzo stonowanym miejscem. W porównaniu do Boliwii z Ghost Recon: Wildlands można by pokusić się o sformułowanie, iż nawet nudnym. W oczy rzuca się przede wszystkim sterylność otoczenia – to zupełne przeciwieństwo brudnej, ale jednocześnie kolorowej i pełnej kontrastów Ameryki Południowej, gdzie mogliśmy obserwować życie ludności cywilnej. Tutaj cywili spotkamy niemal wyłącznie w ośrodkach naukowo-badawczych, a ich zachowanie jest dość tendencyjne i raczej wybijające z rytmu. Mimo że z ciężkim sercem, przyjąłem artystyczną wizję panów z Ubisoftu i zaakceptowałem, ba, nawet wczułem się w setting zaoferowany w Breakpoint, tak uboga ludność cywilna oraz ich przedziwne reakcje na chłopa z karabinem, biegającego po ich mieszkaniach, spowodowały u mnie mieszane odczucia. I to nie do końca pozytywne.

Nie mogę też nie zapomnieć zganić mimiki postaci oraz pracy kamery podczas przerywników filmowych. I to nie jest jakiś jednorazowy wybryk, ale sytuacja zdarza się podczas niemal każdej cut-scenki. Widzimy na nich albo ciała bez głów (naturalnie są one na swoim miejscu, lecz nie ma ich po prostu na ekranie), albo w ogóle nie widzimy mówiącej sylwetki. Mimika myślę, że może dorównywać (nie)sławnemu Mass Effect: Andromeda. Rekomendacja sama w sobie, czyż nie?

W ramach podsumowania postawię przed sobą i przed Wami (tylko jeśli przeczytaliście cały tekst) pytanie: Czy Ghost Recon: Breakpoint zasługuje na przywiązanie go do pręgierza na środku rynku i wymierzenia sprawiedliwych dziesięciu lub dwudziestu batów na gołe plecy? Moim zdaniem jeszcze nie. Jeszcze, bowiem w ogólnym rozrachunku rozgrywka jest satysfakcjonująca – przymknąłem oko na (część) rzeczy, które z pewnej rzetelności musiałem wyjaśnić i starałem się po prostu bawić. I to mi się udało! Niemniej Breakpoint na tle, nie oszukujmy się, dużo ciekawszego Wildlands nie zasługuje na nic więcej niż „przeciętna gra”. Jeśli Ubisoft dalej ma w tak nieprzemyślany sposób wrzucać do swoich kolejnych produkcji mnóstwo mechanik niekoniecznie pasujących realizacją i konceptem, to nie wróżę francuskiej korporacji przychylnych ocen w przyszłości.