Niestety, po pewnym czasie, a właściwie już od połowy gry, kiedy pierwsza ekscytacja mija, pojawia się - czego bardzo się obawiałem - monotonia spowodowana nieustannym grindem. Gra zmusza nas do wielu, wielu potyczek - i mimo iż argument powyżej o zróżnicowanych przeciwnikach nadal działa, to sama formuła, w której bez ustanku musimy rozbijać kolejne głowy Innych, zaczyna się przejadać. Czasami też każe wracać do już spenetrowanych miejsc, co może dodatkowo irytować. Chciałoby się też, a może to tylko moje odczucie, by trochę mocniejszy akcent postawiony został na rozwój bohatera.

Mamy co prawda drzewko umiejętności rozgałęziające się na trzy osobne aspekty naszej walki: Enhance, Expand, Support. Tylko, że trzecia z nich jest dość nieprzydatna. Tak naprawdę jeśli efektywnie chcemy poszerzać nasz zakres ruchów, to spokojnie wystarczą ofensywne skille i zabawa w pasywne buffy przyda się raczej na najwyższym poziomie trudności.

O warstwie wizualnej zdążyłem już powiedzieć co nieco. Podobnie pozytywnym zaskoczeniem była dla mnie ścieżka dźwiękowa: bardzo zróżnicowana. Tego typu klimat kojarzyć się może z mocną, elektroniczną muzyką, jednak projektanci Scarlet Nexus podeszli do tego tematu nieco inaczej, co niezwykle mnie cieszy.

Finalnie zaś tytuł od Bandai Namco Entertainment, choć z przywarami, to ostatecznie bardzo mi się spodobał! Ogromną rolę odegrał tutaj system walki, bardziej przypominający cykl Devil May Cry - szybki, intuicyjny, złożony, ale jednocześnie łatwy do nauczenia się. Laika mogą przestraszyć ciągnące się rozmowy i pewna monotonia zaczynająca się od ok. połowy gry. Wtedy bowiem nie dostajemy do dyspozycji żadnych nowych rozwiązań, a cała zabawa oparta zostaje na prostym grindigu. Oko i ucho przykuwa oprawa audiowizualna, konkretna i wyrazista. Choć opinie fanów gatunku co do Scarlet Nexus są podzielone, to moim zdaniem, to kawał solidnej gry!