Jak wspomniałem wcześniej, głównymi bohaterami Prince of Persia jest tytułowy Książe oraz dziewczyna o imieniu Elika. Firmie Ubisoft udało się stworzyć niesamowitą więź pomiędzy obojgiem herosów, przy czym z przykrością stwierdzam, że Elika robi wrażenie bardziej przemyślanej i dopracowanej. Książe jest zdecydowanie zbyt gadatliwy, a jego uszczypliwe i często mało śmieszne komentarze budują dziwny wizerunek. Facet ubrany jest w łachy wprost z baśniowych opowieści, przypakowany jest jak Pudzian, a gadką przypomina rapera, wyciągniętego wprost z MTV. Być może założeniem twórców było stworzenie postaci na rozdrożu, walczącej o własną osobowość i rozrywaną przez różne popkultury ?! Na to pytanie nie znam niestety odpowiedzi, jedyne czego jestem pewny, to fakt, że Książe momentami całkowicie nie pasuje do reszty gry.

Zdecydowanie lepiej wykreowano natomiast Elikę. Prawdę powiedziawszy, bez niej, nasz „cwaniak” byłby bezużyteczny. To właśnie Elika ratuje go ze wszystkich opresji i czyni rozgrywkę wyjątkową. Biegnąc w stronę przepaści mamy pewność, że w taki czy inny sposób możemy się wesprzeć naszą towarzyszką i zawsze uratuje nas od śmierci. Kiedy spadamy w otchłań jej dłoń przywraca nas do ostatniej, bezpiecznej lokacji; gdy przeciwnik wymierza decydujący cios, Elika rzuca w niego zaklęciem magicznym; a podwójny skok jest możliwy tylko dzięki jej pomocy. Deweloper bardzo dużo uwagi poświęcił na dopracowanie algorytmów sztucznej inteligencji, odpowiedzialnych za zachowanie dziewczyny. Dlatego też, nigdy nie wchodzi nam w drogę i zawsze robi to, czego od niej oczekujemy. Świetnie udało się również wykreować jej charakter oraz przedstawić przeszłość. Kolejne strzępki historii serwowane są graczowi poprzez krótkie dialogi pomiędzy bohaterami. Są one całkowicie nieobowiązkowe, a więc osoby pragnące tylko akcji nie będą musiały ich wysłuchiwać, nie ulega jednak wątpliwości, że dużo w ten sposób stracą!



Wraz z nowymi bohaterami, przyszło także sporo świeżych zdolności akrobatycznych. Do standardowego biegania po ścianie, wspinania się na półki, skakania, huśtania i zjeżdżania, dodano szeroką gamę nowych popisów kaskaderskich. Książe jest w stanie spacerować po sufitach, zjeżdżać po pionowych powierzchniach przy pomocy specjalnej rękawicy, odbijać się z magicznych płytek, a nawet latać. Niestety nie wszystkie te bajery zostały wykorzystane w sposób godny serii Prince of Persia. Poziomy wydają się być nieco zbyt proste i mało wymagające. Nie ma praktycznie żadnych łamigłówek przestrzennych, stanowiących podstawę poprzednich części gry, a całkowite usunięcie elementu śmierci sprawia, że gry nie da się nie ukończyć! Tą ostatnią niedogodność, tudzież ułatwienie, mógłbym jeszcze przeżyć, całkowicie nie pasuje mi jednak brak zagadek logicznych, skomplikowanych machin oraz urządzeń wbudowanych w architekturę. To właśnie one sprawiały, że Prince of Persia miał niezwykły charakter i klimat, bez nich czułem niedosyt, a to sprawiło natomiast, że gra straciła nieco w moich oczach!

Straciła, ale nie przekreśliłem jej całkowicie. W miarę progresji okazało się, że klimat poprzedników został w pewnym stopniu zachowany, a sama rozgrywka zaczyna się rozkręcać – głównie za sprawą sprytnie zaprojektowanych poziomów. Architektura lokacji jest rozbudowana i zróżnicowana, a zmiany wywołane zanikiem korupcji czynią ponowne wędrowanie tymi samymi ścieżkami przyjemnym. Samo dotarcie do części ziaren potrafi przysporzyć problemów i trzeba się niejednokrotnie nieźle nakombinować aby zdobyć wymaganą do progresji ilość. Znalezienie wszystkich 1001 ziaren to nie małe osiągnięcie i prawdopodobnie większość graczy w ogóle się na to nie zdecyduje! Satysfakcja jednak gwarantowana – a wraz z nią dostęp do kostiumów dla naszych bohaterów.