Jak wcześniej wspomniałem, gra jest dość krótka. Niestety wprowadzenie multiplayera w formie w jakiej nam go zaserwowano, tego stanu rzeczy nie zmieni. Twórcy w moim odczuciu odwalili totalna fuszerę. Po co dawać tryb, w którym mamy tylko jeden wariant rozgrywki? Szczerze nie wiem. Cały MP jest uproszczony do granic możliwości. Ludzie grający na jednym serwerze zostają zmuszeni do podzielenia się na dwie drużyny oraz wybrania przywódcy. Nie wiem jaki ma to sens, gdyż nikt nie chce się podporządkowywać jednemu człowiekowi. Każdy chce być panem, a nikt sługą i dlatego taka forma nie ma szans powodzenia. Ponieważ jednak nie ma innej możliwości, wygląda to potem jak wygląda. Jedni czekają za przeszkodami, a inni próbują wykorzystać taktykę z gry. Efekt? Nuda i przewidywalność, co odbiera jakąkolwiek przyjemność z rozgrywki. Brakuje klasyków: deathmatch, capture the flag itd. Niestety Multiplayer nie wydłuży żywotności gry, a może stać się jedynie jej piętą achillesową.



Jako, że Brothers in Arms: Hell's Highway jest pierwszym tytułem serii przeznaczonym na konsolę nowej generacji, nie zaskoczę nikogo mówiąc, iż grafika prezentuję się doskonale. Wykorzystanie znanego wszem i wobec silnika Unreal Engine 3.0 jest gwarancja świetnej oprawy wizualnej. Prawdziwym majstersztykiem, rodem z Hollywoodu, są przerywniki filmowe. Można siedzieć i patrzyć w telewizor ze szczęką opuszczona do kolan. Efekty są takie, jakbyśmy oglądali serial lub pełnometrażowy film. Po prostu miód dla oka. Na pochwałę zasługują również wszystkie modele postaci, broni, projekty lokacji oraz design samego menu. Ciemne kolory oraz animacja w tle, podkreślają mroczny klimat i charakter gry. Wszystkie animacje żołnierzy, wybuchy oraz wizualizację efektów systemu action camera można nazwać kawałem dobrej i solidnej roboty. Jedyne zastrzeżenia mam co do szczegółowości wnętrz budynków. Podczas misji jednoosobowych są one dopracowane i wszystko wygląda elegancko. W momentach w których mamy wejść do domku prowadząc drużynę, sprawa nie wygląda już tak kolorowo. Jednak jest to drobny detal, który na całościową ocenę nie wpływa.

Oprawa audio to z pewnością atut tej produkcji. Genialne dialogi pomiędzy żołnierzami zarówno podczas filmików jak i na samym polu walki. Lektor, który użyczył głosu głównemu bohaterowi, świetnie wczuł się w swoją rolę. Również bardzo dobrze brzmią wszystkie odgłosy wojny: wybuchy, strzały, świsty, spadające samoloty – tworzy to niesamowicie realistyczny klimat. Momentami jest również mrocznie. Mam tylko zastrzeżenia do dwóch rzeczy. Pierwsza, to zupełnie milczący Niemcy. Nie wiem czy są tak przerażeni, że nic nie mówią, czy po prostu ktoś o nich zapomniał. Nie usłyszymy kompletnie nic z ich ust. Druga, nieco mniej ważna rzecz to zaburzenie balansu głośności efektów specjalnych oraz muzyki, do głosów bohaterów. Jest to o tyle uciążliwe, że podczas oglądania cut-scenek musiałem wzmacniać głos w telewizorze, aby cokolwiek usłyszeć. W momencie kiedy przechodziłem znów do walki, szybko ściszałem, gdyż chcieli mnie wyeksmitować za hałas. Pomimo tych dwóch, małych niedociągnięć, dźwięk spełnia swoją rolę.



Na deser zostawiłem sobie sterowanie. Generalnie posługiwanie się padem w shooterach wymaga jego dobrego opanowania. BiA: HH z pewnością należy do tego grona produkcji, gdzie kontroler i gracz muszą stanowić zgraną parę .Szczególnie tyczy się to trybu Authentic, gdzie nie mamy kompletnie żadnej pomocy. Jeżeli jednak ktoś sprawnie operuje analogami, będzie czerpał z rozgrywki mnóstwo przyjemności i frajdy. Gwarantuję również, że każdy po przejściu kampanii dla pojedynczego gracza na jakimkolwiek poziomie, zechce spróbować swoich sił w najtrudniejszej opcji. Można się wówczas poczuć jak na prawdziwej wojnie.