Jak każdy nastolatek, który poznawał anime w latach dziewięćdziesiątych z sentymentem wsłuchuję się w zapowiedzi kolejnych odsłon Dragon Ball. Nie inaczej było tym razem, gdy Bandai Namco, jeden z moich ulubionych deweloperów rodem z Japonii, zapowiedziało Battle of Z byłem wniebowzięty. Mój zapał szybko jednak został ostudzony, albowiem Dragon Ball Z: Battle of Z to średniak na legendarnej licencji. Chcecie wiedzieć dlaczego tak twierdzę? Czytajcie dalej.



Właśnie jako nastolatek byłem świadkiem czegoś, co najmniej dziwnego. W godzinach popołudniowych moja okolica dosłownie pustoszała. Wszyscy gdzieś znikali, a pobliska elektrownia notowała podwyższony pobór prądu. Wiecie gdzie oni wszyscy znikali? Zasiadali przed telewizorami, aby zagłębiać się w historię Son Goku i Vegety. Autorzy ich perypetii oferowali bowiem głęboką historię o przyjaźni, odwadze, samozaparciu, wierze i miłości. Bandai pokpiło kompletnie ten element w swojej najnowszej grze. Twórcy podzielili linię scenariusza na misje, które nie zostały niczym uzasadnione, nie uzupełniono ich dialogami, notatkami ani nawet scenkami przerywnikowymi. Całość nie ma przez to ładu i składu. Wybieramy zlecenie, możemy sprawdzić przeciwników, dobrać umiejętności (o tym później ) i klepiemy się po pyskach. Oczywiście stoczymy walki z najczarniejszymi charakterami uniwersum – Freezerem, Komórczakiem czy Buu, ale to zdecydowanie zbyt mało. Liczyłem na coś, co mocniej mnie zaangażuje, szkoda, że się przeliczyłem.

W ostatnich miesiącach otrzymałem wiele gier do testów, ale zaskakująco dużo bijatyk. Wpierw było całkiem udane Injustice, potem kulawe, ale sentymentalne Saint Seya: Brave Soldiers, a teraz przyszło mi testować system walki w Dragon Ball Z. Z tej trójki produkt Bandai wypada najgorzej. Potyczki są nieprzemyślane, prostackie i nieciekawe. Za walkę odpowiadają dwa przyciski. Jednym wyprowadzamy ciosy, drugim korzystamy z energii. Każdym zawodnikiem możemy wznosić się w powietrze, zmieniać formy i wykonywać ataki specjalne – standard powielany od lat. Zmianą na minus jest chaos na polu walki. Mówię tutaj o zbyt szybkim tempie – kamera szaleje, atakują nas ze wszystkich stron, trudno jest dopasować się do przeciwnika, a automatyczne namierzanie nie zawsze pomaga. Tym niemniej, po rozegraniu kilkunastu starć byłem wreszcie w stanie przyzwyczaić się do szalonej kamery i prostackiego systemu walki. Po tym okresie rzeczywiście można czerpać radość z toczonych pojedynków, ale nawet wtedy boli mała ilość zagrań zespołowych. Wystarczyło aby deweloper spędził przy desce kreślarskiej kilka tygodni dłużej, a wyszłoby z tego naprawdę coś ciekawego.