Kiedy walczymy ze zwykłymi zbirami wyposażonymi w broń białą, czy też po prostu pięści nie ma żadnego problemu. Komplikacje pojawiają się w momencie gdy na horyzoncie mignie nam oponent dzierżący w dłoni jakiś karabin, albo strzelbę. Atak bezpośredni w takim przypadku odpada. Batman nie jest bowiem odporny na kule i mimo że jego pancerz potrafi sporo wytrzymać, wreszcie ulegnie, a my zaliczymy zgon. Nim wkroczymy do walki trzeba więc koniecznie znaleźć sobie jakieś przytulne miejsce w cieniu, włączyć tryb detektywistyczny i wybadać otoczenie. Z jego pomocą szybko określimy w co konkretnie uzbrojeni są adwersarze, podejmując następnie odpowiednie działania ku ich pacyfikacji.

Jeśli chodzi o tryb detektywistyczny, jest on tutaj nadal i co istotne, lepiej wykorzystany niż było to wcześniej. Nie mam tutaj na myśli podglądu detektywistycznego, który odpalamy kiedy chcemy i z jego pomocą namierzamy słabsze ściany oraz łamigłówki Zagadki. Piszę o faktycznym badaniu miejsc zbrodni. Jedna z misji, w których szukamy pewnego przestępcy ciągnie się nawet przez większą część wątku fabularnego. Zadaniem Batmana jest znalezienie mordercy, który po tym, jak odbierze komuś życie, odcina także skórę z twarzy. Przestępcę nazwano Złodziejem Tożsamości. Nie będę zdradzał jak konkretnie przebiega samo śledztwo, wiedzcie natomiast, że jest bardzo intrygujące. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie misje w Batman: Arkham City są świetnie skonstruowane. Niejedna gra nie ma tak dobrego głównego wątku fabularnego, jak tutejsze zlecenia poboczne.

Nie tylko tryb detektywistyczny został lepiej wykorzystany, w kwestii walki także trochę się zmieniło i jeśli dacie wiarę – jest ona jeszcze bardziej dynamiczna. Naszym zadaniem nadal jest łączenie jak najdłuższych sekwencji ciosów i uważanie na pojawiające się ponad głowami oponentów symbole. Gdy takowy błyśnie, musimy przycisk głównego ataku zastąpić kontrą. Nietoperz chwyta wówczas bandziora, wykręca mu ręce, wyrywa pałki czy noże. Jest to w sumie jedyny sposób na to, by kontynuować zadawanie obrażeń i poprawiać rekord nieprzerwanego zestawu uderzeń. Do klepania po maskach dochodzi jeszcze rzucanie batarangiem, granatami dymnymi, a nawet wyrywanie broni z rąk przeciwników przy pomocy haka, który zresztą również doczekał się pewnej innowacji. Otóż z jego pomocą możemy się wystrzeliwać w powietrze niczym z procy, albo jak Cole z serii inFamous. Wystarczy, że podczas lotu na lince wciśniemy i przytrzymamy przycisk A. Batman zostanie wtedy wyrzucony do góry i przeleci spory kawałek na pelerynie nim wyląduje. Oczywiście rozwiązanie nie wzięło się znikąd, jest ono niezbędne do w miarę szybkiego i sprawnego przemieszczania się po Arkham City. Wydzielony fragment miasta Gotham jest bowiem duży, kilkakrotnie większy od Arkham Asylum, tak więc bez szybszego sposobu poruszania się zwiedzanie byłoby udręką.



Jak na Batmana przystało, Mroczny Rycerz dysponuje wieloma zróżnicowanymi gadżetami, wspomagającymi go w rozwiązywaniu problemów. Większość z nich została poddana modyfikacjom lub otrzymały całkowicie nowe funkcje. Dla przykładu sekwencer kryptograficzny (takie cudo do łamania zabezpieczeń) jest teraz w stanie namierzać i odszyfrowywać sygnały słane drogą radiową. Pistolet wystrzeliwujący linki może zaś dodatkowo wystrzelić jeszcze jeden hak, prostopadle do normalnego, co pozwala naszemu bohaterowi błyskawicznie zmieniać kierunek poruszania się. Pośród nowych gadżetów warto nadmienić specjalne urządzenie, miotające ładunkami elektrycznymi, przy pomocy których możemy na chwilę włączyć jakieś nieaktywne urządzenie – silnik napędzający windę czy podnośnik drzwi. Jest tego oczywiście więcej, nie mam jednak zamiaru zdradzać wszystkich nowości, wiedzcie tylko tyle, że na pewno nie będziecie się nudzić. Pomimo tego że spora część przyrządów jest odblokowana już na starcie, to przed finałem trochę tego jeszcze dostaniecie. Aha, zapomniałbym – wszystkie usprawnienia odblokowujemy dzięki gromadzonym punktom doświadczenia, podobnie jak to się odbywało zresztą w pierwowzorze.

Przewaga jaką mamy nad przeciwnikami jest widoczna przez całą grę. Nie ważne, że mamy kolesi z bronią palną i musimy się przed nimi kryć; nie istotne, że kilka trafień z kosy oznacza zgon. Liczą się umiejętności grającego. Czasem zaszwankuje co prawda sterowanie, ale jeśli gramy dobrze, to nikt nam nie podskoczy. Oponentów z karabinami szybko rozbroimy, a następnie błyskawicznie unieszkodliwimy – wystarczy kilkadziesiąt sekund aby zlikwidować grupę nawet kilkunastu wrogów. Poczucie bycia w ciele Batmana potęgują też komentarze naszych adwersarzy. Cały czas rozmawiają oni ze sobą, wymieniają się doświadczeniami ze spotkań z Mrocznym Rycerzem, a nawet wyrażają strach kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach znikają ich kumple. W sytuacji krytycznej trzęsą porami ze strachu i kapitulują. Uwidoczniło to niestety pewien problem – jeden z niewielu – z grą. Otóż kilka razy zdarzyło mi się, że wróg ewidentnie złożył broń, ja postanowiłem go i tak pacnąć po pysku, a kiedy się do niego zbliżyłem i chciałem uderzyć, Batman chybił, a przeciwnik nie. Jakież było moje zaskoczenie gdy w kilku takich sytuacjach straciłem życie, nie mając na to praktycznie żadnego wpływu. Nie jest to niby jakiś strasznie dokuczliwy błąd, ale potrafi zirytować, szczególnie gdy spędziliśmy właśnie 40 minut podchodząc jednego oszołoma po drugim, a ten ostatni się poddaje, po czym ładuje w naszą klatkę kilo śrutu z shotguna. Pozostaje ostatni punkt zapisu, czyli właśnie przed rozpoczęciem całej akcji.